ΔΥΣΑΝΕΞΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, υπήρξε το χειρότερο από εκείνα που θα μπορούσαν να προκύψουν, αλλά και το αναμενόμενο. Υπήρξε  η φυσιολογική αντίδραση μιας αδιέξοδης πολιτικής αυστηρής λιτότητας, η οποία οδήγησε και οδηγεί στην φτώχεια, στην ανεργία και την πενία.

Όλοι αναμέναμε ότι ο λαός θα αντιδρούσε οργίλος κι όχι λογικά. Απόδειξη ότι ο λαός ψήφισε παρορμητικά και με θυμώδη διάθεση, ψήφισε και τιμωρητικά.

Το αποτέλεσμα δεν επιτρέπει διάφορες ερμηνείες. Μια είναι η ερμηνεία. Ότι το κίνητρο ήταν η θυμώδης παρόρμηση και η τιμωρητική διάθεση. Εντεύθεν, ψήφισε εκείνους, οι οποίοι έντονα και κραυγαλέα αποδοκίμαζαν το Μνημόνιο, όπως (Τσίπρας, Καμμένος, Μιχαλολιάκος).

Η ερμηνεία την οποία θέλουν να δώσουν οι νέοι νικητές των εκλογών, απάδει  προς την αλήθεια, προς την πραγματικότητα. Απλώς εσκεμμένα και με ιδιοτέλεια, ερμηνεύουν το αποτέλεσμα, ως στροφή του λαού  προς τα αριστερά.

Εκείνος ο οποίος είναι αίτιος του θλιβερού αυτού εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο οδηγεί σε αδιέξοδα και σε επικίνδυνες ατραπούς, είναι αναμφισβήτητα ο Σαμαράς, ο οποίος επέμενε να γίνουν εκλογές, ενώ και ο τελευταίος αγράμματος και αμόρφωτος Έλληνας, προέβλεπε το αποτέλεσμα.

Πώς ήταν δυνατόν να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα, εν μέσω τόσων συμφορών, οικονομικής εξαθλίωσης, ανεργίας και καταστροφής χιλιάδων επιχειρηματιών;

Οι εκλογές έπρεπε να αναβληθούν για χρονικό διάστημα που θα επέτρεπε την ομαλή πολιτική εξέλιξη.

Ο κατ΄ εξοχήν νικητής των εκλογών, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κίνημα του Καμμένου και του Μιχαλολιάκου, θεωρώ ότι ήταν περιστασιακά. Η δε συμπεριφορά τους χαρακτηρίζεται από ένα αλαζονικό τυχοδιωκτισμό και αριβισμό. Την επιτυχία τους, την θεωρώ εντελώς προσωρινή και εφήμερη.

Η συμπεριφορά του Τσίπρα δείχνει ότι διακατέχεται από έναν βοναπαρτισμό, που πιστεύει  ή μάλλον δείχνει ότι πιστεύει, ότι μπορεί να δώσει μάθημα προς όλη την Ευρώπη. Ότι δίνει το σύνθημα της αφύπνισης των λαών της Ευρώπης.

Απευθύνεται ως άλλος Βοναπάρτης προς τους ηγέτες της δύσης και τους απειλεί, ότι αν δεν δεχτούν τις δικές του πολιτικές αρχές, αν δηλαδή δεν καταργήσουν το Μνημόνιο, θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Και ενώ εκπροσωπεί μόνο το 16% του ελληνικού λαού, συμπεριφέρεται  ως ο αναμφισβήτητος πολιτικός ηγεμών της Ελλάδος. Μιλαει δε εξ΄ ονόματος όλων, όσοι επικρίνουν το Μνημόνιο, χωρίς να έχει εξουσιοδοτηθεί.

Η προπέτειά του, η ιταμότητα και η υπεροψία, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συμπεριφοράς του. Ζητάει από τους αρχηγούς των δύο κομμάτων, της Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΠΑΣΟΚ, να αποσύρουν τις υπογραφές τους. Γι’ αυτό έχει αρκετή δόση αναισχυντίας και υπεροψίας.

Τώρα όλοι συμπεριφέρονται κατά τρόπον που δείχνει, ότι τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία και το συμφέρον του κόμματός τους. Και ενώ το καράβι πνίγεται, αυτοί διαπληκτίζονται και διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάρει την πρώτη θέση.  Αλλά όταν βουλιάζει το καράβι, όλες οι θέσεις έχουν την ίδια τύχη. Οι αρχαίοι έλεγαν:

«των οικιών υμών πιπραμένων, υμείς άδεται».

Και ενώ η χώρα βυθίζεται και έχει περάσει το χείλος της αβύσσου, αυτοί διαγκωνίζονται, ποιος θα αποκτήσει τις περισσότερες πολιτικές ωφέλειες.

Σ’ αυτές τις στιγμές ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια , η ιταμότητα παραμερίζονται και στον ορίζοντα μένει μόνο το συμφέρον και η σωτηρία της χώρας.

Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, όσοι παρασύρουν την χώρα σε ατραπούς επικίνδυνους, υφίστανται και την τιμωρία. Ο λαός όταν απειλείται από φάσμα πείνας και ανεργίας, δεν ελέγχει το θυμικό του. Και έχουμε πολλά παραδείγματα της πρόσφατης, αλλά και της παλαιότερης ιστορίας, π.χ. το φαινόμενο της Γαλλικής Επανάστασης, το φαινόμενο της Ρωσικής Επανάστασης, με τα γνωστά αποτελέσματα για την μοίρα των αυτοκρατόρων και των υπολοίπων.

Υπάρχει επίσης το πιο πρόσφατο φαινόμενο της τύχης του Μουσολίνι, του Τσαουσέσκου και άλλων.

Ο ελληνικός λαός, λίγο απέχει από αυτές τις εκρηκτικές καταστάσεις. Οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι  να συναποφασίσουν την σωτηρία της χώρας και όλοι μαζί να απαιτήσουν τις όποιες αλλαγές απ’ την Ευρώπη.

Αλλά με ετσιθελισμό, με ιταμότητα και με υπεροψία, δεν μπορούν να επιβάλλουν την θέλησή τους στους ισχυρούς της Ευρώπης. Και οι ισχυροί στην προκειμένη περίπτωση, είναι εκείνοι που μας δίνουν τα χρήματα. Είναι ανάγκη να τα βρουν, να συνεννοηθούν, να αλληλοϋποχωρήσουν. Ο κίνδυνος είναι κοινός. Οι περιστάσεις, δεν επιτρέπουν παρερμηνείες, ούτε λύσεις για φανταστικά προγράμματα με ουτοπιστικές θεωρίες. Η ιστορία και η σημερινή πραγματικότητα, δίνουν παράδειγμα πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση, αλλά και αν υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα χωρών που εφάρμοσαν τις θεωρίες Τσίπρα, Καμμένου κλπ. Η ουτοπία είναι η νόσος της πραγματικότητας και ο κακός δαίμων των πολιτικών.