ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κύριε Διευθυντά

Στην επιφυλλίδα της κυριακάτικης έκδοσης της Καθημερινής της 28^ης Οκτωβρίου, ο κ. Γιανναράς με τον τίτλο «πώς κατακτάται η σοβαρότητα», γράφει πολλά και ποικίλα, με τον ιδιότυπο τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα.

Σε κάποιο σημείο αναφέρεται και στον Αρχιεπίσκοπο κατά τρόπο απαξιωτικό.

Δεν έχει σημασία  αν φίλος του δήθεν τα λέει αυτά, διότι αφού δεν διαφοροποιείται ο κ. Γιανναράς, σημαίνει ότι τα ασπάζεται  και τα πιστεύει και ο ίδιος.

Με την λεξιλαγνεία και το βερμπαλιστικό ναρκισσισμό που τον διακρίνει, παρασύρεται σε χαρακτηρισμούς ανόσιους και λανθασμένους.

Ισχυρίζεται (ο φίλος του), ότι δεν μπορεί να διακρίνει ο Ιερώνυμος την διαφορά μεταξύ εκκλησίας και θρησκείας και αρκείται σε αγαθοεργίες, οργανώνει συσσίτια, προπαγανδίζει την λυσιτελή φιλαλληλία, σαν να πρόκειται περί έργων ασημάντων και μη εχόντων άμεση σχέση με την εκκλησία.

Το ίδιο λάθος έκανε και ο Μέγας Βασίλειος όταν δημιουργούσε την «Βασιλειάδα», κατά την θεωρία του κ. Γιανναρά.

Ο κ. Γιανναράς αποδεικνύεται ότι γνωρίζει πολύ λίγο τον Αρχιεπίσκοπο, εκτός αν άλλα κίνητρα του υπαγορεύουν εκείνα τα οποία γράφει. Διότι αν υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει σε βάθος και ουσιαστικά, το νόημα και το σκοπό της εκκλησίας και τα βιώνει αντίστοιχα, είναι ο Ιερώνυμος.

Παρά τα διαβάσματα των επιφυλλίδων του κ. Γιανναρά, δεν έχω αντιλειφτεί τί εννοεί ο κ. Γιανναράς με τις λέξεις ορθοδοξία και εκκλησία.

Τίποτα το συγκεκριμένο δεν περιέχει ο όρος εκκλησία στα γραφόμενά του. Η έννοια της εκκλησίας κατά τον κ. Γιανναρά, προσδιορίζεται  από ολίγον Αγιοριτισμό, ολίγον Παπαδιαμαντισμό,  ολίγη  κοσμικότητα, παραδοσιαρχία, πολλές αοριστολογίες και μεγάλη δόση ουτοπισμού.

Ισχυρίζομαι ότι λείπει η αντίληψη του πραγματικού, του ρεαλισμού  και της φιλαλληλίας.

Όλα χάνονται στην ωραιολογία. Οι λέξεις επιλέγονται για εντυπωσιασμό και όχι για  την προσέγγιση  της αλήθειας.

Αλλά γενικότερα ο κ. Γιανναράς εκφράζει ένα καθολικό αρνητισμό. Η ολιστική αντίληψη  περί διαφθοράς του κ. Γιανναρά, ουσιαστικά την αμνηστεύει, αφού όλοι είναι διεφθαρμένοι. Τίποτα δεν είναι δυνατόν να βελτιωθεί. Τότε ματαιοπονούμε.

Η διαφθορά καταπολεμιέται με συγκεκριμένο και μεθοδικό τρόπο και όχι με αοριστολογικά  και νεφελώδη ιδεολογήματα.

Γράφει ο κ. Γιανναράς «ότι η εκκλησία είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση και ότι η πραγμάτωση της εκκλησίας είναι γιορτή και αγάπη. Άθλημα ελευθερίας, ‘’ περισσόν ζωής’’».

Αν εκκλησία είναι γιορτή, τί είναι γιορτή αν δεν είναι η μυστηριακή ζωή, αν δεν είναι η ψώμισις των πεινασμένων, αν δεν είναι η φροντίδα των γερόντων, η απεξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά η δημιουργία κατασκηνώσεων για τους νέους, η προστασία και η βοήθεια της μοναστηριακής ζωής;

Τότε τι είναι το ‘’περισσόν ζωής’’;

Μήπως οι βαρύγδουποι κενολόγοι ορισμοί, με ακατανόητες αοριστολογίες;

Τον αδικείτε συνειδητά τολμώ να πω τον Αρχιεπίσκοπο κ. Γιανναρά.

Τον αδικείτε και όχι μόνο! Του αποδίδετε ανεπάρκεια, ελλειμματικότητα και τον χαρακτηρίζετε κατώτερο των περιστάσεων.

Θα μπορούσατε με τις ικανότητες που έχετε να βοηθήσετε τον Αρχιεπίσκοπο. Η εκκλησία απέκτησε έναν ηγέτη, που όχι μόνο την έχει αγαπήσει, αλλά έχει όλες τις δυνατότητες να την βοηθήσει. Και χρειάζεται βοήθεια από ανθρώπους που μπορούν να τον βοηθήσουν, όπως εσείς. Και με τις ικανότητες που έχετε, μπορείτε να βοηθήσετε όχι μόνο την εκκλησία, αλλά και την χώρα.

Γιατί όλα αυτά που ο Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί να πραγματώσει και πραγματώνει, συνιστούν την ουσία της εκκλησίας και την ουσία της ορθοδοξίας.

Επίσης ο κ. Γιανναράς αναφέρεται και στην ουσία της σοβαρότητας και ισχυρίζεται ότι η σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικό ή συμπτωματικό γνώρισμα και κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού», παπανδρεϊκά μεθοδευμένου.

Η σοβαρότητα είναι καθαρά ατομικό ιδίωμα, καθαρά ατομικό χαρακτηριστικό και μάλιστα έμφυτο.

Η σοβαρότητα δεν χάνεται κ. Γιανναρά, γιατί είναι έμφυτη και πηγάζει από τις βαθύτερες δομές του προσώπου.

Μόνο το προσωπείο της σοβαρότητας χάνεται, διότι τότε δεν είναι ήθος, είναι ύφος. Φαίνεται ότι αυτή την σοβαρότητα έχετε υπ’όψιν σας κ. Γιανναρά.

Είναι γεγονός ότι οι βαθύτερες δομές του προσώπου, το βαθύτερο περιεχόμενο του ψυχισμού, είναι αδύνατο να το προσδιορίσουμε με ακρίβεια. Μόνο ο συμπεριφορισμός μας βοηθάει να το προσεγγίσουμε.

Για μας τους απλούς ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ιερώνυμος, η εσωτερικότητα, η πνευματικότητα, η μυστηριακή ζωή, η ‘’κατά Παύλον αγάπη’’ και απροσδιόριστοι μυστικοί δίαυλοι μας οδηγούν στο Θείον.

Ο Ιερώνυμος σήμερα εκφράζει κατά τον καλύτερο τρόπο την εκκλησία. Και όχι μόνο είναι αντάξιος των περιστάσεων, αλλά πιστεύω ότι είναι εκλογή Θείας Πρόνοιας

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το άρθρο του κ. Γιανναρά όμως δεν είναι της παρούσης.

Ο κ. Γιανναράς είναι άτομο με σπάνιες ικανότητες. Θα μπορούσε πολλαπλά να βοηθήσει την εκκλησία και την κοινωνία.

                                                                  Με τιμή

                                                       Νικόλαος  Κόλλιας