Κύριε Διευθυντά,

Πρόσφατα ανακινήθηκε το Μακεδονικό ζήτημα, όπως συνηθίζεται να ονομάζεται, από της εμφανίσεως του προβλήματος έως σήμερα.

Το πρόβλημα το οποίο έχει ανακύψει, είναι η ονομασία του κράτους των Σκοπίων.

Εκ των προτέρων, προτείνουμε την ονομασία,  «Άνω Μακεδονία» γιατί  είναι γεωγραφικός όρος  και, ιστορικός . Την ονομασία αυτή, «Άνω Μακεδονία», την χρησιμοποιούσαμε τον 19^ο αιώνα, για την περιοχή η οποία εκτείνεται, από τα σύνορα της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας έως τον Αίμο, όπως θα αναφέρουμε στην συνέχεια.

Σε περίπτωση ανένδοτης στάσης των Σκοπίων, να  ονομαστεί, όπως ονομάστηκε το 1912,  «Μακεδονία του Βαρντάρ».

 Θα κάνουμε μια σύντομη σκιαγραφία του Μακεδονικού ζητήματος.

Το Μακεδονικό ζήτημα, το ανακίνησε πρώτος ο Όθωνας το 1861. O Όθωνας ήταν οπαδός της Μεγάλης Ιδέας. (την Μεγάλη Ιδέα, την είχε διατυπώσει πρώτος ο Ιωάννης Κωλέττης (1844), το περιεχόμενο της οποίας ήταν η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης κι όλων των εδαφών με ελληνικό πληθυσμό. Δηλαδή η αναβίωση κατά κάποιο περιορισμένο τρόπο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Αλλά η έξωση του Όθωνα, τερμάτισε τις συζητήσεις για την συνεργασία με την Σερβία.

Το Μακεδονικό ζήτημα αναβιώνει το 1866-67 όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κουμουνδούρος, ένθερμος υποστηρικτής της συνεργασίας με τους Σέρβους  και υπουργός εξωτερικών ο Χαρίλαος Τρικούπης, εξ’ ίσου ένθερμος οπαδός της ιδέας αυτής.

Οι συζητήσεις έγιναν μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων. (Βουλγαρία και Αλβανία δεν υπήρχαν άλλωστε).

Αντιπρόσωπος της Ελλάδας εξελέγη ο Πέτρος Ζάνος, βουλευτής, και φίλος του Χαρίλαου Τρικούπη (παππούς του μετέπειτα πολιτικού Μαρκεζίνη) και των Σέρβων, ο διαπρεπής πολιτικός  Ηλία Γκαράσανιν. (ο πολιτικός, ο οποίος πρώτος διετύπωσε την ιδέα της Μ. Σερβίας).

Οι συζητήσεις έλαβαν χώρα στην αυστριακή κωμόπολη Vuslao, κοντά στην Βιέννη. Οι συζητήσεις εξελίχθησαν μέχρι την υπογραφή της συνθήκης.

Αντικειμενο των συζητήσεων, ήταν ποιες περιοχές διεκδικούσαν οι Έλληνες και ποιες οι Σέρβοι, μετά την νικηφόρο του πολέμου.

Κατά την διάρκεια των συζητήσεων, ο Έλληνας αντιπρόσωπος ρώτησε τον Σέρβο για το ποιες θα ήταν οι διεκδικήσεις της Σερβίας μετά τον πόλεμο, αν απέβαινε νικηφόρος.

 Ο Ηλία Γκαράσανιν απάντησε ότι οι διεκδικήσεις της Σερβίας ήταν, η Παλαιά Σερβία (Κοσσυφοπέδιο) και η Βοσνία Ερζεγοβίνη. Στη συνέχεια ρώτησε ο Σέρβος τον Έλληνα για τις ελληνικές διεκδικήσεις. Ο Έλληνας απάντησε τότε: Η Θεσσαλία, η Ήπειρος και η Μακεδονία.

Στις συζητήσεις μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων, οι Σέρβοι παραδέχονταν, ότι η Μακεδονία είναι ελληνική. Διαφωνούσαν ως προς την Άνω Μακεδονία, περιοχή, η οποία εκτεινόταν από την ελληνική Μακεδονία μέχρι  τον Αίμο.

Ο Γκαράσανιν, είχε τις επιφυλάξεις του για την Άνω Μακεδονία, διότι πίστευε ότι οι Βούλγαροι θα απαιτούσαν  δικαιώματα επ’ αυτής της περιοχή, (της περιοχής δηλαδή της Άνω Μακεδονίας), όταν ελευθερώνονταν.

Το λεγόμενο ψευδομακεδονικο κράτος των Σκοπίων,  ήταν ανύπαρκτο την εποχή αυτή, όπως και οι αυτοονομαζόμενοι Μακεδόνες, σήμερα.

Ο Πέτρος Ζάνος, είπε: « Αν η Ελλάς πρέπει να παραιτηθεί της Άνω Μακεδονίας, διότι κατοικούν μερικές φυλές Βουλγάρων, τότε και εμείς δυνάμεθα να διεκδικήσουμε περιοχές στον Ευφράτη και Τίγρη ποταμό, διότι κι εκεί κατοικούν Έλληνες. ».

Ο Ζάνος προσέθεσε επίσης τα εξής: «Κύριε πρόεδρε, δεν θα υπάρξει Έλλην πολιτικός, ο οποίος θα θέσει την υπογραφήν του σε συμφωνία , η οποία θα διατέμνει την Μακεδονία..».

Δυστυχώς οι φιλοδοξίες μας έχουν τραγικά ακρωτηριαστεί σήμερα.

Η συνεργασία με τους Σέρβους, δυστυχώς, δεν πραγματοποιήθηκε. Εμφανίζονται νέα γεγονότα, που δραματοποιούν το Μακεδονικό ζήτημα.

Το 1876-77, έλαβε χώρα ο πόλεμος Ρωσίας – Τουρκίας. Η ήττα της Τουρκίας, είχε σαν συνέπεια την δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, η οποία έφτανε σχεδόν  μέχρι το Αιγαίο (συνθήκη Αγίου Στεφάνου 1878). Ο Σουλτάνος ζήτησε την παρέμβαση της Αγγλίας. Η παρέμβαση της Αγγλίας και οι απειλές της, υποχρέωσαν  την Ρωσία να λάβει μέρος  στην συνθήκη του Βερολίνου, οι αποφάσεις της οποίας ήταν, να περιοριστεί η Βουλγαρία σε μικρή αυτόνομη ηγεμονία υπό την κυριαρχία του Σουλτάνου και να κηρυχτεί η Ανατολική Ρωμυλία, ημιαυτόνομη περιοχή, με πρωτεύουσα την Φιλιππούπολη.

Η Ελλάδα προσάρτησε την Θεσσαλία και την Ήπειρο μέχρι την κοιλάδα του Καλαμά,  μετά από την συμφωνία της Κωνσταντινούπολης,(1881),  Η Αγγλία, έλαβε ως δώρο απ’ τον Σουλτάνο, την Κύπρο.

Το 1885, η Βουλγαρία προσάρτησε την Ανατολική Ρωμυλία. Η Σερβία κήρυξε τον πόλεμο στην Βουλγαρία, αλλά ηττήθηκε.

Κατά τις δεκαετίες 1880 και 1890, διαδραματίζονται τραγικά γεγονότα στην Μακεδονία. Οι Βούλγαροι υποκινούμενοι από τους Ρώσους, προσπαθούν να εκβουλγαρίσουν τους κατοίκους  όλης της Μακεδονίας. Αλλά επειδή το ίδιο έκαναν ταυτόχρονα Έλληνες και Σέρβοι, οι κάτοικοι της περιοχής, αγανακτισμένοι, διαμορφώνουν αυτονομιστική συνείδηση και αργά μεν αλλά σταθερά, αυτονομούνται απ’ τους Βουλγάρους.  Οι Βούλγαροι όταν αντελήφτησαν ότι χάνουν έδαφος, μετέφεραν στην πρωτεύουσα το κέντρο της επαναστατικής προπαγάνδας (από τα Σκόπια στην Σόφια). Ήταν όμως πλέον αργά. Οι κάτοικοι της περιοχής, είχαν αυτονομηθεί. Δημιουργείται μια οργάνωση προπαγάνδας ( Εσωτερική   Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση       VMRO  ), που είχε ως πρωτεύουσα τα Σκόπια..

Από τις δεκαετίες αυτές, αρχίζει το πρόβλημα το οποίον ταλανίζει τις σχέσεις Σκοπίων Ελλάδος.

Το Μακεδονικό ζήτημα, έλαβε δραματική τροπή στις αρχές του 20 ου αιώνα, (Μακεδονικός αγών), ιδιαίτερα τα έτη,1903, 1904 και 1905.

Ο Μακεδονικός Αγώνας απέληξε υπέρ της Ελλάδος. Δηλαδή διασώθηκε η Μακεδονία. Το 1912-13, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, ολόκληρη η Μακεδονία, Άνω και Κάτω, διαιρέθη σε 3 περιοχές:

Την Μακεδονία του Πιρίν, (6.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Βουλγαρία, την Μακεδονία του Βαρντάρ, (26.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Σερβία, (της οποίας η  έκταση συμπίπτει με  το σημερινό κράτος των Σκοπίων) και την Μακεδονία του Αιγαίου, (34.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Ελλάδα, (συμπίπτει η έκταση της σημερινής Μακεδονίας, με την έκταση της αρχαίας Μακεδονίας, περίπου).

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι το 1945, το Μακεδονικό ζήτημα δεν ανακινείται σοβαρά.

Το 1945, ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, στρατάρχης Τίτο, διαίρεσε την Γιουγκοσλαβία σε 6 αυτόνομες δημοκρατίες. Την δημοκρατία της Σερβίας, της Κροατίας, της Σλοβενίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας.

Αρχικά περιελάμβανε και την Βουλγαρία, ύστερα από συνεννόηση Τίτο, με τον Δημητρώφ. Αντέδρασαν όμως οι Βούλγαροι αξιωματικοί και ματαιώθηκε.

Η Μακεδονία των Σκοπίων, επρόκειτο να συμπεριλάβει και την ελληνική. Το Κ.Κ.Ε.,όμως  διαφώνησε, (ενώ αρχικά είχε συμφωνήσει), αντιλαμβανόμενο την αντίδραση του ελληνικού λαού.

Αυτή είναι η σύντομη ιστορία του Μακεδονικού.

Οι Σκοπιανοί, ουδεμία σχέση είχαν με την ελληνική Μακεδονία. Ουδέποτε αναγνωρίστηκε από τους Βουλγάρους και Σέρβους, η ύπαρξη του Μακεδονικού λαού. Ως εκ τούτου η διεκδίκηση του ονόματος Μακεδονία, είναι ανιστόρητη και ιμπεριαλιστική. Το «Άνω Μακεδονία», παραμένει η πλέον εύστοχη ονομασία. Είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός, όπως αναφέραμε.

                                      

*παραπομπή: Α’ (ΒΑΛΚΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΟΣΕΡΒΙΚΕΣ, 1830-1896) Β’ (ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, (1878-1900) Ν. ΚΟΛΛΙΑ