ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΦΕΣΗ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΦΕΣΗ

   Η οικονομική ύφεση ήρθε για να μείνει. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά της, διαφέρουν από τις προηγούμενες παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις.

Η παροντική ύφεση είναι δημιούργημα νέων οικονομικών συνθηκών. Είναι η εμφάνιση νέων οικονομικών παραγόντων, νέων οικονομικών δυνάμεων, με απεριόριστες δυνατότητες παρέμβασης στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα.

Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία, είναι από τις νέες οικονομικές τίγρεις, που τείνουν να αλλάξουν τις δομές της παγκόσμιας οικονομίας.

Διαμορφώνουν νέες πραγματικότητες, νέα δεδομένα, καινούργιο πλαίσιο  στα διεθνή οικονομικά φαινόμενα. Οι καινούργιες αυτές οικονομικές δυνάμεις, ιδιαίτερα η Κίνα, παράγουν πολύ  περισσότερα από τα αναγκαία  για τις ίδιες αυτές χώρες αγαθά. Π.χ. Η Κίνα παράγει το 20% της παγκόσμιας παραγωγής. Η ίδια διαθέτει μόνο το 6% για εσωτερική κατανάλωση, για τις εγχώριες οικονομικές ανάγκες.

Τα ¾ των παραγομένων αγαθών διαχέονται στις διεθνείς αγορές, οι οποίες δεν έχουν αυξήσει την κατανάλωση, αντίστοιχα, με την αυξανόμενη παραγωγή.

Οι ανεπτυγμένες χώρες παράγουν τα συνήθη μεγέθη αγαθών, με αυξομειώσεις ανάλογα με τις εμφανιζόμενες ανάγκες, κατά περίσταση,  δηλαδή ή είναι αυξητική ή στάσιμη.

   Η κατανάλωση όμως δείχνει ίχνη κορεσμού όπως είναι φυσικό. Η κατανάλωση νέων προϊόντων μειώνεται και η παραγωγή υφίσταται την ίδια τύχη.

Η κρίση λοιπόν αρχίζει από τις ανεπτυγμένες κοινωνίες – την οποία κρίση επιτείνουν πλέον τα προϊόντα των αναπτυσσόμενων χωρών, οι οποίες αναπτύσσονται με ταχύτατο ρυθμό, π.χ. Κίνα, Νότιος Κορέα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία. Όλες αυτές οι χώρες παράγουν προϊόντα πολύ περισσότερα απ΄αυτά που καταναλώνουν. Το περίσσευμα αυτό, διαχεόμενο στην παγκόσμια αγορά, δημιουργεί πλημμυρίδα στο οικονομικό status.

  Ώστε λοιπόν ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει δυο πηγές κρίσης: την εγγενή μειωμένη κατανάλωση λόγω κορεσμού και την εισβολή των αγαθών από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες νέες χώρες. Άλλωστε η Αφρική δεν έχει γίνει καταναλωτική. Βέβαια μια κοινωνία υπανάπτυκτη, κατά την περίοδο της ανάπτυξής της, παράγει αγαθά τα οποία και εξάγει για να εισάγει νόμισμα. Οπότε η Αφρική, όσο θα αναπτύσσεται, θα παράγει αγαθά, τα οποία πρέπει να τα εξάγει στην παγκόσμια αγορά και έτσι δημιουργείται ο πληθωρισμός αγαθών, ή το πλεόνασμα αγαθών.

Η παγκόσμια οικονομία θα εξισορροπηθεί, όταν χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Αφρική, γίνουν καταναλωτικές κοινωνίες. Αλλά αυτό θα συμβεί μετά από πολλές δεκαετίες. Η κρίση όμως θα επιτείνεται στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Η Ευρώπη και η Αμερική θα βλέπουν το εισόδημα να συρρικνώνεται, διότι το εξαγωγικό εμπόριο των ανεπτυγμένων χωρών θα μειώνεται – άρα και η παραγωγή – οπότε θα χαθούν θέσεις εργασίας. Μοιραία θα υποβιβάζεται συν τω χρόνο, το βιοτικό επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι η μοίρα της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής.

  Ήδη η Ευρώπη έχει εισέρθει σε μια φάση παρακμής. Είναι έκδηλα τα συμπτώματα μιας προϊούσης παρακμής. Η Ευρώπη ιδιαίτερα  φαίνεται ότι κάμπτεται, όχι μόνο οικονομικά, αλλά πολιτιστικά και κοινωνικά. Δύει το Άστρο της Ευρώπης. Έχει εμφανιστεί πλέον το λυκόφως του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μερικά παραδείγματα το κάνουν εμφανέστερο το φαινόμενο αυτό. Η μείωση των γεννήσεων, η οποία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απειλούνται με αφανισμό ευρωπαϊκά έθνη. Η μείωση των γεννήσεων είναι  η  χαραυγή της οριστικής παρακμής.

  Οι αξίες που συνιστούσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, οι συνιστώσες δηλαδή του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως η οικογένεια, η πατρίδα, ο εθνικισμός – και δεν εννοώ τον νοσηρό εθνικισμό, τον υπερεθνικισμό – βρίσκονται σε λανθάνουσα υποχώρηση. Σχεδόν εγκαταλείπονται  και περιφρονούνται. Η Ευρώπη παρουσιάζεται γερασμένη και ανίκανη ν’ αντιδράσει στα φαινόμενα αυτής της παρακμής. Δέχεται μοιρολατρικά την επερχόμενη στασιμότητα και παρακμή. Οι αντιδράσεις είναι σπασμωδικές και δεν εγγίζουν τα πραγματικά αίτια.