ΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟΣ

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΣ

Η E. Ε. βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση. Έντονη  ανησυχία διακατέχει τα  μέλη της.

 Έχει την  δυνατότητα να παραμείνει ενωμένη η Ευρώπη και να ολοκληρώσει την ένωσή της,  ή οι ενδογενείς δυσκολίες, οι εθνικισμοί και άλλες ιδιομορφίες που έχουν παγιωθεί κατά την πάροδο των αιώνων αφ’ ενός και οι υπεροχισμοί ορισμένων μελών αφ’ ετέρου, αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια για μια Ευρώπη ενωμένων πολιτειών

Το θέμα μας στην παρούσα ανάλυση είναι η στάση της Γερμανίας, εντός της ενωμένης Ευρώπης.

Η Γερμανία αποτελεί αναμφισβήτητα την ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Πιστεύει άραγε στην ολοκλήρωσή της ή το πεπρωμένο της την οδηγεί σε άλλες ατραπούς;

Θα  αρχίσω την ανάλυση με την φράση του πρώτου καγκελαρίου της Γερμανίας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, του Adenauer, ο οποίος είπε: «ανησυχώ για το μέλλον της Γερμανίας μετά τον θάνατό μου».

Στην ιστορία της unesco αναφέρεται το εξής: «κατανικήθηκε ο ναζισμός, αλλά  τα υπολείμματά του είναι τόσα πολλά και ισχυρά, που κάποτε θα αναβιώσουν…»,(ιστορία της unesco 6^ος τόμος σελ. 914).

Η φράση του Adenauer, υποδηλεί ότι η Γερμανία εύκολα διολισθαίνει προς τα άκρα.

Για να  κατανοήσουμε την σημερινή συμπεριφορά της Γερμανίας , θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία της, αναζητώντας στοιχεία, τα οποία θα μας διαφωτίσουν και θα μας βοηθήσουν να ερμηνεύσουμε πειστικότερα την σημερινή στάση της γερμανικής ηγεσίας  και του γερμανικού λαού.

Και πριν αρχίσουμε την ιστορική αναδρομή, θα πρέπει να θέσουμε ορισμένα  ερωτήματα:

1^ον  Η Γερμανία πιστεύει στην Ε. Ε.;

2^ον   Πιστεύει  στην ισότητα των λαών;

3^ον Πιστεύει ότι είναι ισότιμο μέλος με τα άλλα κράτη-μέλη, χωρίς υπεροχισμούς και κυριαρχισμούς;

Ουσιώδη ερωτήματα, τα οποία αν και είναι δύσκολα , πρέπει να απαντηθούν.

Η γερμανική πολιτική φιλοσοφία, το πεπρωμένο της Γερμανίας, ξεκινά από την Πρωσία. Ο  πρωσικός μιλιταρισμός, μεταφυτεύτηκε σε όλη την Γερμανία, διαπότισε την γερμανική ψυχολογία και διαμόρφωσε τον γερμανικό ηγεμονισμό. Οι απολυταρχικές ιδέες είχαν ρίξει βαθιές ρίζες στην γερμανική κοινωνία. Η γερμανική ρομαντική παράδοση, που είχε βρει την έκφρασή της κατά τον 19^ο αιώνα στην πολιτική θεωρία και φιλοσοφία, στην λογοτεχνία και στις τέχνες, καλλιεργούσε την ιδέα της γερμανικής υπεροχής και ιδιαιτερότητας, σε μια κυβερνώσα ομάδα επιλέκτων.

Φορέας και εκφραστής όλης αυτής της πνευματικής και πολιτικής κίνησης, ήταν ο Bismarck (1815-1898).

Πουθενά στον κόσμο, εκτός της Ιαπωνίας, η στρατιωτική παράδοση δεν ήταν ισχυρότερη και οι στρατιωτικές αρετές δεν είχαν τόσο μεγάλη εκτίμηση, όσο στην Πρωσία. Κορυφαίοι γερμανοί πολιτικοί, στρατιωτικοί και  συγγραφείς, είχαν κατ΄ επανάληψη αναφέρει πως, «η δύναμη είναι συνώνυμη με το δίκαιο».

Πουθενά ο γερμανικός εθνικισμός δεν είχε τέτοια επίδραση. Και δεν ήταν λίγες οι φωνές που υψώθηκαν για να ζητήσουν μια πανγερμανική ενοποίηση, όλων των ατόμων  γερμανικής καταγωγής, όπου κι αν ζούσαν.

Η Γερμανία ζητούσε επίμονα, «lebenstraum», δηλαδή ζωτικό χώρο, διότι πίστευε ότι ασφυκτιούσε στα στενά όρια της Ευρώπης.

Το δόγμα της βόρειας υπεροχής, είχε βρει συνηγόρους και θεωρητικούς υποστηρικτές, σε πολλούς κύκλους τον 19^ο αιώνα και στις αρχές του 20^ου.

Ο Richard Wagner (1813-1881), ο μεγάλος μουσουργός,  είχε δημιουργήσει γερμανική μυθολογία με ήρωες ανίκητους και ενσαρκωτές του γερμανικού μεγαλείου.

Χωρίς το υπόβαθρο του μύθου, δεν εδραιώνεται εθνικό ιδεώδες και εθνική φιλοσοφία (εθνικισμός).  Όλη η μουσική του δημιουργία, έχει ως θέμα την γερμανική υπεροχική μυθολογία.

Ο  μιλιταρισμός, αρχίζει από τον Φρειδερίκο τον Μέγα (1712-1786),  ο οποίος αποτελεί την αφετηρία του πρωσικού μιλιταρισμού. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του , έζησε και ο στρατηγός και στρατιωτικός φιλόσοφος, Clausewitz, ο οποίος ήταν θιασώτης του ολοκληρωτικού πολέμου και  διεκήρυττε ότι , « ο πόλεμος είναι πολιτική δι΄άλλων μέσων».

 Στο βιβλίο του «Περί πολέμου» παρουσιάζεται με ενάργεια, η αφετηρία του πρωσογερμανικού μιλιταρισμού.

Ο πολιτικός, ο οποίος θεμελίωσε τον γερμανικό ηγεμονισμό, είναι ο μεγάλος πολιτικός της Γερμανίας, Bismarck (1815-1898).  Ο Bismarck θεωρείται εκ των μεγαλυτέρων πολιτικών ανδρών που ανέδειξε η ιστορία και σύμφωνα με τους βιογράφους του, ήταν   εκ  των δημιουργών του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού.  Η όλη του προσπάθεια και η όλη του ευφυΐα, εξαντλείτο στο να αναδείξει την Γερμανία ως ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, « deutsche über alles». ‘Ενας βιογράφος του γράφει ότι ο Bismark έκανε μεγάλη  την Γερμανία, αλλά μικρούς τους γερμανούς, που σημαίνει ότι δεν είχε σπουδαία γνώμη για την βούληση του γερμανικού λαού. Ο συγκεντρωτισμός, και ο αυταρχισμός, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα των αντιλήψεών του. Ο Bismark προετοίμασε την Γερμανία για την μεγάλη ρήξη του 1914, τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν αυτός, ο οποίος κατέλαβε το 1856 την Αυστρία και το 1871 την Γαλλία και υπεγράφη η ολοκλήρωση της ενώσεως των κρατιδίων της Γερμανίας. Η τελετή της ενώσεως έγινε στην αίθουσα των κατόπτρων, στα ανάκτορα των Βερσαλλιών. Το γεγονός αυτό θεωρείται η απαρχή του ρεβανσισμού.

·        Ο  Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος πόλεμος που γνώρισε η Ευρώπη μέχρι τότε, είχε σαν απώτερη επιδίωξη της Γερμανίας, να επεκτείνει τις εμπορικές αγορές στην Ανατολή (lebenstraum), αφού πρώτα κυριαρχήσει στην Ευρώπη.

·        Είναι μια προσπάθεια, μια επιδίωξη καθαρά υπεροχισμού.  Η Γερμανία πίστευε ότι ασφυκτιούσε μέχρι τότε, εντός της Ευρώπης.

 Ο πόλεμος αυτός  τελικά χάθηκε και ο ρεβανσισμός διολίσθησε από την γαλλική, στην γερμανική πλευρά. Ο ρεβανσισμός αναδύεται στην επιφάνεια από διάφορα πρόσωπα και κινήματα. Αλλά εκείνος  ο οποίος συγκεκριμενοποίησε , οργάνωσε και εξέφρασε τον ρεβανσισμό, ήταν ο Hitler.

Ο Hitler δεν εμφανίστηκε σαν μοναδικό νοσηρό φαινόμενο στην γερμανική ιστορία. Ήταν συνέχεια της ιδίας φιλοσοφίας,  του  ιδίου πεπρωμένου και ατένιζε τους ίδιους ορίζοντες με τους προηγούμενους πανγερμανιστές.

Εδώ   πρέπει να αναφέρουμε ότι το κλίμα του γερμανικού υπεροχισμού, το υποβοήθησαν και συναφείς θεωρίες του 19^ου αιώνα, όπως π.χ. του γάλλου διανοητή φιλοσόφου και πολιτικού Gobineau, ο οποίος είχε υπηρετήσει στο διπλωματικό σώμα σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.

Αντλώντας πληροφορίες από διάφορες πηγές, έγραψε πολλά βιβλία ρατσιστικού περιεχομένου. Ήταν οπαδός του φυλετικού ρατσισμού και στο βιβλίο του « Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρωπίνων φυλών», αναπτύσσει την θεωρία ότι η μοίρα των πολιτισμών καθορίζεται από την φυλετική σύνθεση και ότι οι Άριες κοινωνίες ανθούν, όσο δεν έρχονται σε επιμειξία με μαύρα και κίτρινα στοιχεία.

Όσο ο φυλετικός χαρακτήρας των πολιτισμών αλλοιώνεται, τόσο διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει την ζωτικότητα και την κινητικότητά του και να βυθιστεί στην διαφθορά και την ανηθικότητα.

Οι θεωρίες του Gobineau, βρήκαν μεγάλη απήχηση στον άγγλο και στην  συνέχεια πολιτογραφημένο γερμανό, Stewart Chamberlain, (γαμβρό του Wagner), ο οποίος ήταν θιασώτης του γερμανικού ιδιαιτερισμού και υπεροχισμού.  Στα έργα του, «Μονοπάτια της σκέψης μου», αυτοβιογραφικό περισσότερο αλλά σημαντικό  και στην μελέτη «Φυλή και προσωπικότητα», διατυπώνει την θεωρία, ότι  όσο οι βόρειες φυλές ήταν καθαρές και κυριαρχούσαν, αναπτυσσόταν ο πολιτισμός.

Τότε διατυπώθηκε η ιστορική άποψη, ότι οι Άριες φυλές πέρασαν απ’ την Αίγυπτο και δημιούργησαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό, από την Ελλάδα και δημιούργησαν αντίστοιχα τον ελληνικό πολιτισμό και εν συνεχεία από την Ρώμη, όπου αναπτύχτηκε ο ρωμαϊκός πολιτισμός. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην βόρεια Ευρώπη.

Αυτός πίστευε στην υπεροχή της Βόρειας Ευρώπης και στο ότι οι λαοί της Βορείου Ευρώπης, είναι οι εκλεκτοί του ευρωπαϊκού συνόλου.

Από τα έργα αυτά επηρεάστηκε ιδιαίτερα ο πανγερμανισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, του Adolf Hitler, ο οποίος,  ουσιαστικά εξέφρασε  την ακραία και νοσηρή πλευρά του γερμανικού ηγεμονισμού.

Αναμφισβήτητα ο χιτλερισμός, είναι μια νοσηρή εξέλιξη στην θεωρία περί γερμανικού κυριαρχισμού, ένας νοσηρός ολοκληρωτισμός με απάνθρωπα χαρακτηριστικά, με εντελώς φαντασιακές θεωρίες περί υπεροχής των Αρίων, έναντι των άλλων φυλών.

Η νοσηρότητα του Hitler, τον οδήγησε στο να συλλάβει την ιδέα της παγκόσμιας δύναμης της Γερμανίας, η οποία θα κυριαρχούσε για 1000 χρόνια.

Είναι γνωστή η συμφωνία του με την Ιαπωνία, με συνέπεια η Ιαπωνία να  αναγκαστεί να δεχτεί την υπεροχή του Hitler. Επίσης πίστευε ότι τελικά και η Αμερική θα συμφωνήσει και θα ενταχτεί στον άξονα αυτό.

Αναμφισβήτητα, οι ακρότητες αυτές της μεγαλομανίας του Hitler, δεν  χαρακτηρίζουν  τον γερμανικό λαό.

Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν ο Hitler μια σκοτεινή παρένθεση στην γερμανική ιστορία. Ούτε είναι  δυνατόν   να παραπλάνησε ένα ολόκληρο λαό και μάλιστα τον γερμανικό λαό, με τέτοια βαθιά κουλτούρα και τέτοιες πνευματικές κορυφώσεις.

Ο αταβισμός* υφέρπει στην ψυχολογία του γερμανικού λαού όπως μαρτυρεί η ιστορία.

Ο χιτλερικός ολοκληρωτισμός, βύθισε την Ευρώπη στο σκοτάδι και την καταστροφή. 45.000.000  υπολογίζονται τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Και ερχόμαστε στο καίριο ερώτημα.  Σήμερα  οι γερμανοί έχουν λυτρωθεί από τον ηγεμονισμό ο οποίος ξεκίνησε από την Πρωσία και εξελίχθη στην χειρότερή του μορφή τον Hitler; Ή  υπάρχουν υπολείμματα του γερμανικού ηγεμονισμού και σήμερα;  Και ποιός είναι ο ρόλος αυτών, στην σημερινή γερμανική πραγματικότητα;

Είναι μια ασήμαντη  μειονότητα;  Ή  είναι τα μεγέθη τέτοια που δημιουργούν  σοβαρούς φόβους για πισωγυρίσματα;

Η  αντίληψη που κυριαρχεί, είναι ότι η Γερμανία ονειρεύεται, ό,τι δεν πέτυχε δια των όπλων,  να το πετύχει με την οικονομική υπεροχή. Η όλη της προσπάθεια, αποβλέπει στον έλεγχο της οικονομικής ζωής της Ευρώπης.  Είναι η ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και η τέταρτη  παγκοσμίως.

Σήμερα είναι η ανθηρότερη οικονομία της Ευρώπης,  και από τις ανθηρότερεςτης παγκόσμιας οικονομίας.
Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που δείχνουν ότι η Γερμανία δεν πιστεύει στην ισότιμη ενότητα της Ευρώπης. Εάν πίστευε θα μπορούσε να επιβάλλει την ένωση της Ευρώπης. Αλλά την εξυπηρετεί όπως διαφαίνεται από την συμπεριφορά της, αυτή η χλιαρή και πλαδαρή σχέση των κρατών της Ευρώπης, η οποία προσφέρεται για την κυριαρχία της στην Ευρώπη.

Η  ψυχολογία του γερμανικού λαού, διέπεται  από έναν κοπαδισμό, ή αγελισμό και είναι εύκολο να παρασυρθεί ο λαός από κάποιον δημαγωγό.

Υπολογίζεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό που υπερβαίνει το 50%, είναι θαυμαστές του Hitler και τον συγκρίνουν με τους μεγάλους, (Μ. Ναπολέων, Μ. Αλέξανδρο κλπ).

Άλλωστε παρά την προσπάθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων να σβήσουν τις φωνές των ναζιστών που διακηρύττουν την πίστη τους στον ναζισμό, δεν πιστεύει κανείς σοβαρός ιστορικός, ότι η Γερμανία έχει θεραπευτεί  από το ναζιστικό της παρελθόν.

*αταβισμός: είναι η κληροδότηση αδυναμιών και ελαττωμάτων, από παρωχημένες γενεές, σε νεώτερες.