Κυριακή 15 Ιουνίου 2014


                                                    ΈΡΩΤΑΣ
Παραληρήματα

 Η προσπάθεια να εμβαθύνει κάποιος  στο βίωμα του έρωτα, είναι σαν να αναζητά την αλήθεια της ζωής, ψάχνοντας ανατομικά σ’ ένα πτώμα.
Ο έρωτας είναι φυγή, είναι απογείωση, είναι πλημμύρα, είναι απερίγραπτες κορυφώσεις, είναι έξοδος από τη καθημερινότητα. Είναι αποδόμηση της καθημερινότητας.
Πάλλονται οι εσωτερικές δομές της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι η μουσική που αναδίδουν οι βαθύτερες χορδές της ψυχής του ανθρώπου. Είναι η ανθρώπινη τραγωδία στην κορύφωσή της.
Ο έρωτας υπερβαίνει τους ορίζοντες και οδηγεί τον ψυχισμό πέραν των οριζόντων, σ’ ένα γλυκύτατο χάος.
Είναι  μοναδική η στιγμή του μεγάλου έρωτα. Είναι το μαρτύριο, είναι οι μεγάλες κορυφώσεις, είναι οι ακραίες στιγμές.
Καθιστά τον άνθρωπο ευάλωτο, ανασφαλή, μετέωρο.
Ζει τις αντιθέσεις ευτυχίας και δυστυχίας, ανασφάλειας και βεβαιότητας κτητικότητας και δοτικότητας.
 Ο έρωτας διαβαθμίζεται. Η έντασή του κλιμακώνεται. Η αφετηρία του είναι ένα απλό άγγιγμα. Μια πρωτογενής συγκινησιακή φόρτιση. Αόριστη και ρευστή αίσθηση του διαφορετικού. Με τον χρόνο μεγενθύνεται η αισθησιακή φόρτιση. Ο χρόνος δε της κορύφωσης και απόλυτης κυριαρχίας του ερωτικού πάθους, εξαρτάται από την πρόκληση του ετέρου, αλλά και από τις ιδιομορφίες του υποκειμένου, από τις ευαισθησίες, από τις διάφορες καταβολές, κληρονομικές, επίκτητες και από την συμπεριφορά του ετέρου.
Ο έρωτας εδράζεται και κορυφώνεται στους ψυχισμός δυο προσώπων. Εάν  είναι μονομερής, ο έρωτας βιώνεται τραγικά, με μοναχικότητα και είναι μαρτυρικός.
Όταν δεν υπάρχει βιωματική  αντιστοιχία, τότε βιώνει την τραγικότητα της μοναχικότητας. Η βιωματική πορεία του έρωτα είναι απρόβλεπτη και απροσδιόριστη. Διαβρώνει τον εφησυχασμό και αναστατώνει την εσωτερικότητα.
Συντελούνται κοσμογονίες στον ψυχισμό του ανθρώπου. Οι στιγμές του έρωτα είναι οι πιο αληθινές στιγμές στην ζωή του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα και οι πιο τραγικές. Ο έρωτας δεν συγχέεται με την αγάπη. Άλλες οι ιδιότητες της αγάπης και άλλες του έρωτα. Ο έρωτας έχει κτητικότατα, ιδιοτέλεια και πάθος, το οποίο μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφικό ή και εγκληματικό.

Διόνυσος ο Κιθαιρώνιος


ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ –ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912  - 13 αποτελούν αναμφισβήτητα το σημαντικότερο εθνικό γεγονός του νεοελληνικού κράτους.
Χαρακτηρίζεται ως το σημαντικότερο γεγονός, διότι οι Έλληνες με τους αγώνες και τις θυσίες τους  διπλασίασαν την Ελλάδα χωρίς την βοήθεια ή την παρέμβαση των Μεγάλων  Δυνάμεων.
Ενωμένοι οι Έλληνες, λαός, στρατός, πολιτική ηγεσία, και πολιτειακή (ανάκτορα), κατήγαγαν θρίαμβο μοναδικό.
Κατεδείχθη ποιές δυνατότητες έχει ο λαός μας, όταν είναι ενωμένος και  εμπνέεται  από μια ικανή ηγεσία.

Μέχρι τότε , ότι είχαμε αποκτήσει, το αποκτήσαμε με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων.  Και την ελευθερία μας το 1821-1830, με την βοήθεια των ξένων την επιτύχαμε.
Γιατί οι Έλληνες ότι είχαν κερδίσει με τα κατορθώματά τους τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, τα γκρέμισαν με τον εμφύλιο σπαραγμό τους.
Κι έτσι με την βοήθεια των τριών Δυνάμεων (Ρωσία – Αγγλία – Γαλλία) και την ναυμαχία του Ναβαρίνου, η Τουρκία αναγκάστηκε να δεχτεί την ίδρυση ενός μικρού ελληνικού κράτους (ένα κρατικό μόρφωμα).
Τα Ιόνια νησιά, το 1864  τα δώρισε η Αγγλία, όταν διόρισαν βασιλέα τον Γεώργιο τον Χριστιανό, της βασιλικής οικογενείας της Δανίας.
Και το 1881 μας παραχώρησαν την Θεσσαλία και ένα τμήμα της Ηπείρου, μετά την συνθήκη του Βερολίνου (1878) και την συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως (1881).
Το 1912 - 13, παρά τις δύσκολες οικονομικές – κοινωνικές – στρατιωτικές συνθήκες, μπόρεσε το έθνος ενωμένο, ν’ αντιμετωπίσει πολύ υπέρτερες δυνάμεις. Στην αρχή τους Τούρκους και στη συνέχεια τους  Βουλγάρους.
Είναι καίριο το μήνυμα που αναδύεται απ’ το κατόρθωμα αυτό του ελληνισμού, για τις δύσκολες τωρινές στιγμές του έθνους.
Αν ο λαός εμπνευστεί απ’ την ηγεσία του έθνους,  οικονομική, πνευματική και προ πάντων πολιτική, μπορεί να σπάσει τον γόρδιο δεσμό της σημερινής τραγικής κατάστασης και να δει ν’ ανατέλλει πάλι ο ήλιος της προόδου και της ακμής του έθνους.

Το 1912-13, καμία παρέμβαση και καμία βοήθεια δεν είχαν οι Έλληνες. Κι όμως διπλασίασαν την Ελλάδα μέσα σε δυο χρόνια.
Το δίδαγμα είναι ολοζώντανο. Το παράδειγμα είναι μοναδικό για τις σημερινές τραγικές ώρες που περνά ο λαός μας, που αποτελούν τις δυσκολότερες εθνικές μας στιγμές.
Το δίδαγμα είναι ένα. Ότι ο λαός και η ηγεσία του  πρέπει να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την σημερινή τραγικότητα.
Οι Έλληνες είμαστε οι κακοί μαθητές της ιστορίας. Ποτέ δεν διδαχτήκαμε απ΄ αυτήν. Κι όποιος  δεν διδάσκεσαι απ’ την ιστορία είναι υποχρεωμένος να ξαναζήσει τα λάθη της.
Είναι ανάγκη τα εκατό χρόνια των Βαλκανικών πολέμων να εορταστούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε γωνιά όπου υπάρχει ελληνισμός.
Για να διδαχτούμε από τις θείες αυτές στιγμές, απ’ το συγκλονιστικό κατόρθωμα των Ελλήνων τότε.
Διότι ‘’οι καιροί ου  μενετοί’’


Δρ Νικόλαος Κόλλιας
Ιστορικός


                                 ΤΟ  ΛΕΟΝΤΑΡΙ  ΘΕΣΠΙΩΝ - ΑΛΙΑΡΤΟΥ

Το Λεοντάρι είναι μια μικρή κωμόπολη πάνω σε λόφο, με υψόμετρο περίπου 350 - 400 μ. περίπου.
Θεωρείται ένα από τα ωραιότερα χωριά της Βοιωτίας. Έχει καλή ρυμοτομία, πράγμα σπάνιο για χωριό.
Η πλατεία του είναι στην κορυφή του λόφου και στο μέσον της πλατείας, βρίσκεται ο ιερός ναός του προφήτη Ηλία.
Η θέα από την πλατεία είναι εξαίσια.
Νοτινά βρίσκεται η πεδιάδα, στην οποία ήκμασαν οι αρχαίες Θεσπιές, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Βοιωτίας, πατρίδα των 700 ηρώων της μάχης των Θερμοπυλών (481 π. χ.) και της Φρύνης, η οποία θεωρείτο η ωραιότερη και πλουσιότερη εταίρα της αρχαιότητας.
Στο βάθος υψώνεται ο Κιθαιρώνας, γνωστός για τις νύμφες του Διονύσου, τις λεγόμενες ‘’Μαινάδες’’. Εκεί εγκαταλείφτηκε  ο Οιδίποδας από τους γονείς του, βασιλείς της Θήβας, γιατί σύμφωνα με τη ρήση του Μαντείου των Δελφών, θα σκότωνε τον πατέρα του και θα νυμφευόταν τη μητέρα του.
Από τον μύθο αυτό αρχίζει ο θηβαϊκός κύκλος, που ήταν η πρώτη πηγή της αρχαίας τραγικής ποίησης.
Στους πρόποδες του Κιθαιρώνα βρίσκεται το χωριό Λεύκτρα.
Εκεί έγινε η περίφημη μάχη των Λεύκτρων (372 π.χ.). Είναι η πρώτη συντριπτική ήττα των Σπαρτιατών από τους Θηβαίους και αρχή της οριστικής παρακμής της Σπάρτης. Θριαμβευτής ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας.
Ανατολικότερα των Λεύκτρων, φαίνονται  οι Πλαταιές, γνωστές για τον θρίαμβο  των Ελλήνων εναντίον των Περσών (479 π.χ. Μάχη των Πλαταιών). Ανατολικά διακρίνεται μέρος των Θηβών.
Δυτικά και δίπλα από το χωριό, βρίσκεται η κωμόπολη Θεσπιές η οποία διαθέτει Μουσείο, Γυμνάσιο – Λύκειο και πνευματικό κέντρο.
Με πρωτοβουλία των θεσπιέων, αναγνωρίστηκε η θυσία των 700 προγόνων μας στις Θερμοπύλες.
Δυτικότερα υψώνεται ο Ελικώνας, γνωστός για τις Ελικωνιάδες Μούσες: Κλειώ, Μούσα της ιστορίας,  Ευτέρπη, της αυλητικής τέχνης, Θάλεια, της κωμωδίας, Μελπομένη, Μούσα της τραγωδίας Ερατώ,  του υμέναιου και του γάμου, άρα και της ερωτικής ποίησης. Τερψιχόρη,  της λυρικής ποίησης (ενώ πιο παλιά ήταν η Μούσα του χορού), Πολύμνια, της μιμικής, δηλαδή της παντομίμας, Ουρανία, της αστρονομίας, Καλλιόπη, της επικής ποίησης και των καλών τεχνών.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι τους επικούς ποιητές τους ενέπνεαν ακόμη η Ουρανία και η Κλειώ. Οι 9 μούσες αποτελούν παγκόσμια σύμβολα.
Στις παρυφές του Ελικώνα βρίσκεται  η Κοιλάδα των Μουσών, αρχαίο θέατρο όπου και σήμερα γίνονται παραστάσεις. Στην περιοχή βρίσκονταν η αρχαία πόλη  Άσκρη,  πατρίδα του μεγάλου ποιητή Ησιόδου, πατέρα της διδακτικής ποίησης. Κοντά βρίσκεται η σημερινή κωμόπολη  Άσκρη.
Βόρεια φαίνεται η πεδιάδα της Κωπαΐδας, γνωστή λίμνη της αρχαιότητας, η οποία αποξηράνθηκε από τους Άγγλους το  1888-1892
( είχε αποξηρανθεί το 1350 π.χ. από τους Μινύες).
Βόρεια επίσης βρίσκεται και η κωμόπολη των 6000 κατοίκων, Βάγια. Στα Βάγια   εδρεύουν αστυνομία, συμβολαιογραφεία, τράπεζα ταχυδρομείο, δύο Σύλλογοι Γυναικών ,δύο Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσιο και Λύκειο.
Βορειοδυτικά βρίσκεται το Μαυρομμάτι,  το οποίο δεν φαίνεται λόγω υπερυψωμένου ενδιάμεσου λόφου και έχει 2500 κατοίκους.
Το Λεοντάρι διαθέτει Δανειστική Βιβλιοθήκη με την επωνυμία « Αθηνά Γλαυκώπις». Ως γνωστό η θεά Αθηνά ήταν θεά της σοφίας, η δε γλαυξ, υπήρξε σύμβολο της σοφίας. Για την βιβλιοθήκη εκτενέστερη αναφορά θα γίνει σε επόμενες σελίδες.
Διαθέτει Πνευματικό Κέντρο, υπό την εποπτεία  νέου δραστήριου εφημερίου, του πατρός Κων/νου Τόλη (πολιτικού μηχανικού), εφημερίδα «Το Πολυάνδριον» με εκδότη τον εκπαιδευτικό Νικόλαο Δημητρίου, πολιτιστικό σύλλογο «Των Απανταχού Λεονταριτών» με πρόεδρο την Παναγιώτα Μακρή και σύλλογο γυναικών με την επωνυμία «Εστία», με πρόεδρο την Αναστασία Τοπάλογλου - Γρίλλια. Πρόεδρος δε της κοινότητας – διαμερίσματος είναι ο δραστήριος νέος φιλόλογος Κυριάκος Λιάκος.
Η βιβλιοθήκη γίνεται πλέον και εκδοτικό κέντρο.
Με την επίσκεψη στο Λεοντάρι θα διαπιστώσετε ότι, ό,τι περιγράψαμε, θεωρείται το ελάχιστο απ’ όσα διαθέτει.


                                                          Κύριε Διευθυντά,
Πρόσφατα ανακινήθηκε το Μακεδονικό ζήτημα, όπως συνηθίζεται να ονομάζεται, από της εμφανίσεως του προβλήματος έως σήμερα.
Το πρόβλημα το οποίο έχει ανακύψει, είναι η ονομασία του κράτους των Σκοπίων.
Εκ των προτέρων, προτείνουμε την ονομασία,  «Άνω Μακεδονία» γιατί  είναι γεωγραφικός όρος  και, ιστορικός . Την ονομασία αυτή, «Άνω Μακεδονία», την χρησιμοποιούσαμε τον 19ο αιώνα, για την περιοχή η οποία εκτείνεται, από τα σύνορα της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας έως τον Αίμο, όπως θα αναφέρουμε στην συνέχεια.
Σε περίπτωση ανένδοτης στάσης των Σκοπίων, να  ονομαστεί, όπως ονομάστηκε το 1912,  «Μακεδονία του Βαρντάρ».
 Θα κάνουμε μια σύντομη σκιαγραφία του Μακεδονικού ζητήματος.
Το Μακεδονικό ζήτημα, το ανακίνησε πρώτος ο Όθωνας το 1861. O Όθωνας ήταν οπαδός της Μεγάλης Ιδέας. (την Μεγάλη Ιδέα, την είχε διατυπώσει πρώτος ο Ιωάννης Κωλέττης (1844), το περιεχόμενο της οποίας ήταν η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης κι όλων των εδαφών με ελληνικό πληθυσμό. Δηλαδή η αναβίωση κατά κάποιο περιορισμένο τρόπο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αλλά η έξωση του Όθωνα, τερμάτισε τις συζητήσεις για την συνεργασία με την Σερβία.
Το Μακεδονικό ζήτημα αναβιώνει το 1866-67 όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κουμουνδούρος, ένθερμος υποστηρικτής της συνεργασίας με τους Σέρβους  και υπουργός εξωτερικών ο Χαρίλαος Τρικούπης, εξ’ ίσου ένθερμος οπαδός της ιδέας αυτής.
Οι συζητήσεις έγιναν μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων. (Βουλγαρία και Αλβανία δεν υπήρχαν άλλωστε).
Αντιπρόσωπος της Ελλάδας εξελέγη ο Πέτρος Ζάνος, βουλευτής, και φίλος του Χαρίλαου Τρικούπη (παππούς του μετέπειτα πολιτικού Μαρκεζίνη) και των Σέρβων, ο διαπρεπής πολιτικός  Ηλία Γκαράσανιν. (ο πολιτικός, ο οποίος πρώτος διετύπωσε την ιδέα της Μ. Σερβίας).
Οι συζητήσεις έλαβαν χώρα στην αυστριακή κωμόπολη Vuslao, κοντά στην Βιέννη. Οι συζητήσεις εξελίχθησαν μέχρι την υπογραφή της συνθήκης.
Αντικειμενο των συζητήσεων, ήταν ποιες περιοχές διεκδικούσαν οι Έλληνες και ποιες οι Σέρβοι, μετά την νικηφόρο του πολέμου.
Κατά την διάρκεια των συζητήσεων, ο Έλληνας αντιπρόσωπος ρώτησε τον Σέρβο για το ποιες θα ήταν οι διεκδικήσεις της Σερβίας μετά τον πόλεμο, αν απέβαινε νικηφόρος.
 Ο Ηλία Γκαράσανιν απάντησε ότι οι διεκδικήσεις της Σερβίας ήταν, η Παλαιά Σερβία (Κοσσυφοπέδιο) και η Βοσνία Ερζεγοβίνη. Στη συνέχεια ρώτησε ο Σέρβος τον Έλληνα για τις ελληνικές διεκδικήσεις. Ο Έλληνας απάντησε τότε: Η Θεσσαλία, η Ήπειρος και η Μακεδονία.
Στις συζητήσεις μεταξύ Σέρβων και Ελλήνων, οι Σέρβοι παραδέχονταν, ότι η Μακεδονία είναι ελληνική. Διαφωνούσαν ως προς την Άνω Μακεδονία, περιοχή, η οποία εκτεινόταν από την ελληνική Μακεδονία μέχρι  τον Αίμο.
Ο Γκαράσανιν, είχε τις επιφυλάξεις του για την Άνω Μακεδονία, διότι πίστευε ότι οι Βούλγαροι θα απαιτούσαν  δικαιώματα επ’ αυτής της περιοχή, (της περιοχής δηλαδή της Άνω Μακεδονίας), όταν ελευθερώνονταν.
Το λεγόμενο ψευδομακεδονικο κράτος των Σκοπίων,  ήταν ανύπαρκτο την εποχή αυτή, όπως και οι αυτοονομαζόμενοι Μακεδόνες, σήμερα.
Ο Πέτρος Ζάνος, είπε: « Αν η Ελλάς πρέπει να παραιτηθεί της Άνω Μακεδονίας, διότι κατοικούν μερικές φυλές Βουλγάρων, τότε και εμείς δυνάμεθα να διεκδικήσουμε περιοχές στον Ευφράτη και Τίγρη ποταμό, διότι κι εκεί κατοικούν Έλληνες. ».
Ο Ζάνος προσέθεσε επίσης τα εξής: «Κύριε πρόεδρε, δεν θα υπάρξει Έλλην πολιτικός, ο οποίος θα θέσει την υπογραφήν του σε συμφωνία , η οποία θα διατέμνει την Μακεδονία..».
Δυστυχώς οι φιλοδοξίες μας έχουν τραγικά ακρωτηριαστεί σήμερα.
Η συνεργασία με τους Σέρβους, δυστυχώς, δεν πραγματοποιήθηκε. Εμφανίζονται νέα γεγονότα, που δραματοποιούν το Μακεδονικό ζήτημα.
Το 1876-77, έλαβε χώρα ο πόλεμος Ρωσίας – Τουρκίας. Η ήττα της Τουρκίας, είχε σαν συνέπεια την δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, η οποία έφτανε σχεδόν  μέχρι το Αιγαίο (συνθήκη Αγίου Στεφάνου 1878). Ο Σουλτάνος ζήτησε την παρέμβαση της Αγγλίας. Η παρέμβαση της Αγγλίας και οι απειλές της, υποχρέωσαν  την Ρωσία να λάβει μέρος  στην συνθήκη του Βερολίνου, οι αποφάσεις της οποίας ήταν, να περιοριστεί η Βουλγαρία σε μικρή αυτόνομη ηγεμονία υπό την κυριαρχία του Σουλτάνου και να κηρυχτεί η Ανατολική Ρωμυλία, ημιαυτόνομη περιοχή, με πρωτεύουσα την Φιλιππούπολη.
Η Ελλάδα προσάρτησε την Θεσσαλία και την Ήπειρο μέχρι την κοιλάδα του Καλαμά,  μετά από την συμφωνία της Κωνσταντινούπολης,(1881),  Η Αγγλία, έλαβε ως δώρο απ’ τον Σουλτάνο, την Κύπρο.

Το 1885, η Βουλγαρία προσάρτησε την Ανατολική Ρωμυλία. Η Σερβία κήρυξε τον πόλεμο στην Βουλγαρία, αλλά ηττήθηκε.
Κατά τις δεκαετίες 1880 και 1890, διαδραματίζονται τραγικά γεγονότα στην Μακεδονία. Οι Βούλγαροι υποκινούμενοι από τους Ρώσους, προσπαθούν να εκβουλγαρίσουν τους κατοίκους  όλης της Μακεδονίας. Αλλά επειδή το ίδιο έκαναν ταυτόχρονα Έλληνες και Σέρβοι, οι κάτοικοι της περιοχής, αγανακτισμένοι, διαμορφώνουν αυτονομιστική συνείδηση και αργά μεν αλλά σταθερά, αυτονομούνται απ’ τους Βουλγάρους.  Οι Βούλγαροι όταν αντελήφτησαν ότι χάνουν έδαφος, μετέφεραν στην πρωτεύουσα το κέντρο της επαναστατικής προπαγάνδας (από τα Σκόπια στην Σόφια). Ήταν όμως πλέον αργά. Οι κάτοικοι της περιοχής, είχαν αυτονομηθεί. Δημιουργείται μια οργάνωση προπαγάνδας ( Εσωτερική   Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση       VMRO  ), που είχε ως πρωτεύουσα τα Σκόπια..
Από τις δεκαετίες αυτές, αρχίζει το πρόβλημα το οποίον ταλανίζει τις σχέσεις Σκοπίων Ελλάδος.
Το Μακεδονικό ζήτημα, έλαβε δραματική τροπή στις αρχές του 20 ου αιώνα, (Μακεδονικός αγών), ιδιαίτερα τα έτη,1903, 1904 και 1905.
Ο Μακεδονικός Αγώνας απέληξε υπέρ της Ελλάδος. Δηλαδή διασώθηκε η Μακεδονία. Το 1912-13, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, ολόκληρη η Μακεδονία, Άνω και Κάτω, διαιρέθη σε 3 περιοχές:
Την Μακεδονία του Πιρίν, (6.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Βουλγαρία, την Μακεδονία του Βαρντάρ, (26.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Σερβία, (της οποίας η  έκταση συμπίπτει με  το σημερινό κράτος των Σκοπίων) και την Μακεδονία του Αιγαίου, (34.000 τχμ), η οποία παραχωρήθηκε στην Ελλάδα, (συμπίπτει η έκταση της σημερινής Μακεδονίας, με την έκταση της αρχαίας Μακεδονίας, περίπου).

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι το 1945, το Μακεδονικό ζήτημα δεν ανακινείται σοβαρά.
Το 1945, ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, στρατάρχης Τίτο, διαίρεσε την Γιουγκοσλαβία σε 6 αυτόνομες δημοκρατίες. Την δημοκρατία της Σερβίας, της Κροατίας, της Σλοβενίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας.
Αρχικά περιελάμβανε και την Βουλγαρία, ύστερα από συνεννόηση Τίτο, με τον Δημητρώφ. Αντέδρασαν όμως οι Βούλγαροι αξιωματικοί και ματαιώθηκε.
Η Μακεδονία των Σκοπίων, επρόκειτο να συμπεριλάβει και την ελληνική. Το Κ.Κ.Ε.,όμως  διαφώνησε, (ενώ αρχικά είχε συμφωνήσει), αντιλαμβανόμενο την αντίδραση του ελληνικού λαού.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία του Μακεδονικού.
Οι Σκοπιανοί, ουδεμία σχέση είχαν με την ελληνική Μακεδονία. Ουδέποτε αναγνωρίστηκε από τους Βουλγάρους και Σέρβους, η ύπαρξη του Μακεδονικού λαού. Ως εκ τούτου η διεκδίκηση του ονόματος Μακεδονία, είναι ανιστόρητη και ιμπεριαλιστική. Το «Άνω Μακεδονία», παραμένει η πλέον εύστοχη ονομασία. Είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός, όπως αναφέραμε.

                                      
*παραπομπή: Α’ (ΒΑΛΚΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΟΣΕΡΒΙΚΕΣ, 1830-1896) Β’ (ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, (1878-1900) Ν. ΚΟΛΛΙΑ



                                               Είπαν διάσημοι ξένοι για την Ελλάδα

·         «Ο Έλληνας ξεκίνησε για να γίνει παγκόσμιος και λάμπει ως σήμερα, σαν αστερισμός, στον αστερισμό των θνητών..»
               ΈΓΚΟΝ ΦΡΙΝΤΕΛ

·         «Όπως τα άνθη στολίζουν τη γη και οι αστέρες τον ουρανό, έτσι και η Ελλάς κοσμεί την οικουμένη..»
               ΓΙΟΧΑΝ ΧΕΡΝΤΕΡ

·         «Στην Ελλάδα οφείλουμε τα φώτα μας και το σύνολο των αρετών μας..»
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

·         «’Όλοι είμαστε Έλληνες. Οι νόμοι μας, η φιλοσοφία μας, οι θρησκείες μας, η τέχνη μας, έχουν τις ρίζες τους στην έξοχη Ελλάδα..»
              ΠΕΡΣΙ ΣΕΛΛΕΥ

·         «Εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσεως, κάθε τι άλλο που ξεχωρίζει μέσα στον ανθρώπινο πολιτισμό, έχει ελληνική και μόνον προέλευση..»
             ΠΑΣΚΑΛ

·         «Οι Έλληνες είναι ένας λαός περίπου μυθικός. Κατέχει μια προνομιούχο θέση στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού..»
             Κ. ΜΠΟΒΑ (πρύτανης πανεπιστημίου Οξφόρδης)

·         «Η Ελλάς είναι η κοιτίς του ευγενέστερου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότης. Είναι η χώρα εις την οποία οφείλουμε, ό,τι κάνει την ζωή ανωτέρα και ωραιοτέρα..»
           ΜΑΚΚΕΝΤΙ ΚΙΓΚ

·         «Κάθε λαός είναι υπερήφανος για την πνευματική του κτήση. Αλλά η ελληνική φυλή στέκεται ψηλότερα από κάθε άλλη. Διότι έχει τούτο το προσόν. Ότι δεν έπαυσε ποτέ να είναι μητέρα παντός πολιτισμού..»
             ΟΥΛΡΙΧ ΒΙΛΑΜΟΒΙΤΣ