Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΦΕΣΗ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΦΕΣΗ


   Η οικονομική ύφεση ήρθε για να μείνει. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά της, διαφέρουν από τις προηγούμενες παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις.
Η παροντική ύφεση είναι δημιούργημα νέων οικονομικών συνθηκών. Είναι η εμφάνιση νέων οικονομικών παραγόντων, νέων οικονομικών δυνάμεων, με απεριόριστες δυνατότητες παρέμβασης στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα.
Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία, είναι από τις νέες οικονομικές τίγρεις, που τείνουν να αλλάξουν τις δομές της παγκόσμιας οικονομίας.
Διαμορφώνουν νέες πραγματικότητες, νέα δεδομένα, καινούργιο πλαίσιο  στα διεθνή οικονομικά φαινόμενα. Οι καινούργιες αυτές οικονομικές δυνάμεις, ιδιαίτερα η Κίνα, παράγουν πολύ  περισσότερα από τα αναγκαία  για τις ίδιες αυτές χώρες αγαθά. Π.χ. Η Κίνα παράγει το 20% της παγκόσμιας παραγωγής. Η ίδια διαθέτει μόνο το 6% για εσωτερική κατανάλωση, για τις εγχώριες οικονομικές ανάγκες.
Τα ¾ των παραγομένων αγαθών διαχέονται στις διεθνείς αγορές, οι οποίες δεν έχουν αυξήσει την κατανάλωση, αντίστοιχα, με την αυξανόμενη παραγωγή.
Οι ανεπτυγμένες χώρες παράγουν τα συνήθη μεγέθη αγαθών, με αυξομειώσεις ανάλογα με τις εμφανιζόμενες ανάγκες, κατά περίσταση,  δηλαδή ή είναι αυξητική ή στάσιμη.
   Η κατανάλωση όμως δείχνει ίχνη κορεσμού όπως είναι φυσικό. Η κατανάλωση νέων προϊόντων μειώνεται και η παραγωγή υφίσταται την ίδια τύχη.
Η κρίση λοιπόν αρχίζει από τις ανεπτυγμένες κοινωνίες – την οποία κρίση επιτείνουν πλέον τα προϊόντα των αναπτυσσόμενων χωρών, οι οποίες αναπτύσσονται με ταχύτατο ρυθμό, π.χ. Κίνα, Νότιος Κορέα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία. Όλες αυτές οι χώρες παράγουν προϊόντα πολύ περισσότερα απ΄αυτά που καταναλώνουν. Το περίσσευμα αυτό, διαχεόμενο στην παγκόσμια αγορά, δημιουργεί πλημμυρίδα στο οικονομικό status.
  Ώστε λοιπόν ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει δυο πηγές κρίσης: την εγγενή μειωμένη κατανάλωση λόγω κορεσμού και την εισβολή των αγαθών από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες νέες χώρες. Άλλωστε η Αφρική δεν έχει γίνει καταναλωτική. Βέβαια μια κοινωνία υπανάπτυκτη, κατά την περίοδο της ανάπτυξής της, παράγει αγαθά τα οποία και εξάγει για να εισάγει νόμισμα. Οπότε η Αφρική, όσο θα αναπτύσσεται, θα παράγει αγαθά, τα οποία πρέπει να τα εξάγει στην παγκόσμια αγορά και έτσι δημιουργείται ο πληθωρισμός αγαθών, ή το πλεόνασμα αγαθών.
Η παγκόσμια οικονομία θα εξισορροπηθεί, όταν χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Αφρική, γίνουν καταναλωτικές κοινωνίες. Αλλά αυτό θα συμβεί μετά από πολλές δεκαετίες. Η κρίση όμως θα επιτείνεται στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Η Ευρώπη και η Αμερική θα βλέπουν το εισόδημα να συρρικνώνεται, διότι το εξαγωγικό εμπόριο των ανεπτυγμένων χωρών θα μειώνεται – άρα και η παραγωγή – οπότε θα χαθούν θέσεις εργασίας. Μοιραία θα υποβιβάζεται συν τω χρόνο, το βιοτικό επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι η μοίρα της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής.
  Ήδη η Ευρώπη έχει εισέρθει σε μια φάση παρακμής. Είναι έκδηλα τα συμπτώματα μιας προϊούσης παρακμής. Η Ευρώπη ιδιαίτερα  φαίνεται ότι κάμπτεται, όχι μόνο οικονομικά, αλλά πολιτιστικά και κοινωνικά. Δύει το Άστρο της Ευρώπης. Έχει εμφανιστεί πλέον το λυκόφως του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μερικά παραδείγματα το κάνουν εμφανέστερο το φαινόμενο αυτό. Η μείωση των γεννήσεων, η οποία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απειλούνται με αφανισμό ευρωπαϊκά έθνη. Η μείωση των γεννήσεων είναι  η  χαραυγή της οριστικής παρακμής.

  Οι αξίες που συνιστούσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, οι συνιστώσες δηλαδή του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως η οικογένεια, η πατρίδα, ο εθνικισμός – και δεν εννοώ τον νοσηρό εθνικισμό, τον υπερεθνικισμό – βρίσκονται σε λανθάνουσα υποχώρηση. Σχεδόν εγκαταλείπονται  και περιφρονούνται. Η Ευρώπη παρουσιάζεται γερασμένη και ανίκανη ν’ αντιδράσει στα φαινόμενα αυτής της παρακμής. Δέχεται μοιρολατρικά την επερχόμενη στασιμότητα και παρακμή. Οι αντιδράσεις είναι σπασμωδικές και δεν εγγίζουν τα πραγματικά αίτια.

ΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟΣ

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΣ

Η E. Ε. βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση. Έντονη  ανησυχία διακατέχει τα  μέλη της.
 Έχει την  δυνατότητα να παραμείνει ενωμένη η Ευρώπη και να ολοκληρώσει την ένωσή της,  ή οι ενδογενείς δυσκολίες, οι εθνικισμοί και άλλες ιδιομορφίες που έχουν παγιωθεί κατά την πάροδο των αιώνων αφ’ ενός και οι υπεροχισμοί ορισμένων μελών αφ’ ετέρου, αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια για μια Ευρώπη ενωμένων πολιτειών
Το θέμα μας στην παρούσα ανάλυση είναι η στάση της Γερμανίας, εντός της ενωμένης Ευρώπης.
Η Γερμανία αποτελεί αναμφισβήτητα την ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Πιστεύει άραγε στην ολοκλήρωσή της ή το πεπρωμένο της την οδηγεί σε άλλες ατραπούς;

Θα  αρχίσω την ανάλυση με την φράση του πρώτου καγκελαρίου της Γερμανίας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, του Adenauer, ο οποίος είπε: «ανησυχώ για το μέλλον της Γερμανίας μετά τον θάνατό μου».
Στην ιστορία της unesco αναφέρεται το εξής: «κατανικήθηκε ο ναζισμός, αλλά  τα υπολείμματά του είναι τόσα πολλά και ισχυρά, που κάποτε θα αναβιώσουν…»,(ιστορία της unesco 6ος τόμος σελ. 914).
Η φράση του Adenauer, υποδηλεί ότι η Γερμανία εύκολα διολισθαίνει προς τα άκρα.
Για να  κατανοήσουμε την σημερινή συμπεριφορά της Γερμανίας , θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία της, αναζητώντας στοιχεία, τα οποία θα μας διαφωτίσουν και θα μας βοηθήσουν να ερμηνεύσουμε πειστικότερα την σημερινή στάση της γερμανικής ηγεσίας  και του γερμανικού λαού.
Και πριν αρχίσουμε την ιστορική αναδρομή, θα πρέπει να θέσουμε ορισμένα  ερωτήματα:
1ον  Η Γερμανία πιστεύει στην Ε. Ε.;
2ον   Πιστεύει  στην ισότητα των λαών;
3ον Πιστεύει ότι είναι ισότιμο μέλος με τα άλλα κράτη-μέλη, χωρίς υπεροχισμούς και κυριαρχισμούς;
Ουσιώδη ερωτήματα, τα οποία αν και είναι δύσκολα , πρέπει να απαντηθούν.

Η γερμανική πολιτική φιλοσοφία, το πεπρωμένο της Γερμανίας, ξεκινά από την Πρωσία. Ο  πρωσικός μιλιταρισμός, μεταφυτεύτηκε σε όλη την Γερμανία, διαπότισε την γερμανική ψυχολογία και διαμόρφωσε τον γερμανικό ηγεμονισμό. Οι απολυταρχικές ιδέες είχαν ρίξει βαθιές ρίζες στην γερμανική κοινωνία. Η γερμανική ρομαντική παράδοση, που είχε βρει την έκφρασή της κατά τον 19ο αιώνα στην πολιτική θεωρία και φιλοσοφία, στην λογοτεχνία και στις τέχνες, καλλιεργούσε την ιδέα της γερμανικής υπεροχής και ιδιαιτερότητας, σε μια κυβερνώσα ομάδα επιλέκτων.
Φορέας και εκφραστής όλης αυτής της πνευματικής και πολιτικής κίνησης, ήταν ο Bismarck (1815-1898).
Πουθενά στον κόσμο, εκτός της Ιαπωνίας, η στρατιωτική παράδοση δεν ήταν ισχυρότερη και οι στρατιωτικές αρετές δεν είχαν τόσο μεγάλη εκτίμηση, όσο στην Πρωσία. Κορυφαίοι γερμανοί πολιτικοί, στρατιωτικοί και  συγγραφείς, είχαν κατ΄ επανάληψη αναφέρει πως, «η δύναμη είναι συνώνυμη με το δίκαιο».
Πουθενά ο γερμανικός εθνικισμός δεν είχε τέτοια επίδραση. Και δεν ήταν λίγες οι φωνές που υψώθηκαν για να ζητήσουν μια πανγερμανική ενοποίηση, όλων των ατόμων  γερμανικής καταγωγής, όπου κι αν ζούσαν.
Η Γερμανία ζητούσε επίμονα, «lebenstraum», δηλαδή ζωτικό χώρο, διότι πίστευε ότι ασφυκτιούσε στα στενά όρια της Ευρώπης.

Το δόγμα της βόρειας υπεροχής, είχε βρει συνηγόρους και θεωρητικούς υποστηρικτές, σε πολλούς κύκλους τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου.
Ο Richard Wagner (1813-1881), ο μεγάλος μουσουργός,  είχε δημιουργήσει γερμανική μυθολογία με ήρωες ανίκητους και ενσαρκωτές του γερμανικού μεγαλείου.
Χωρίς το υπόβαθρο του μύθου, δεν εδραιώνεται εθνικό ιδεώδες και εθνική φιλοσοφία (εθνικισμός).  Όλη η μουσική του δημιουργία, έχει ως θέμα την γερμανική υπεροχική μυθολογία.
Ο  μιλιταρισμός, αρχίζει από τον Φρειδερίκο τον Μέγα (1712-1786),  ο οποίος αποτελεί την αφετηρία του πρωσικού μιλιταρισμού. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του , έζησε και ο στρατηγός και στρατιωτικός φιλόσοφος, Clausewitz, ο οποίος ήταν θιασώτης του ολοκληρωτικού πολέμου και  διεκήρυττε ότι , « ο πόλεμος είναι πολιτική δι΄άλλων μέσων».
 Στο βιβλίο του «Περί πολέμου» παρουσιάζεται με ενάργεια, η αφετηρία του πρωσογερμανικού μιλιταρισμού.

Ο πολιτικός, ο οποίος θεμελίωσε τον γερμανικό ηγεμονισμό, είναι ο μεγάλος πολιτικός της Γερμανίας, Bismarck (1815-1898).  Ο Bismarck θεωρείται εκ των μεγαλυτέρων πολιτικών ανδρών που ανέδειξε η ιστορία και σύμφωνα με τους βιογράφους του, ήταν   εκ  των δημιουργών του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού.  Η όλη του προσπάθεια και η όλη του ευφυΐα, εξαντλείτο στο να αναδείξει την Γερμανία ως ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, « deutsche über alles». ‘Ενας βιογράφος του γράφει ότι ο Bismark έκανε μεγάλη  την Γερμανία, αλλά μικρούς τους γερμανούς, που σημαίνει ότι δεν είχε σπουδαία γνώμη για την βούληση του γερμανικού λαού. Ο συγκεντρωτισμός, και ο αυταρχισμός, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα των αντιλήψεών του. Ο Bismark προετοίμασε την Γερμανία για την μεγάλη ρήξη του 1914, τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν αυτός, ο οποίος κατέλαβε το 1856 την Αυστρία και το 1871 την Γαλλία και υπεγράφη η ολοκλήρωση της ενώσεως των κρατιδίων της Γερμανίας. Η τελετή της ενώσεως έγινε στην αίθουσα των κατόπτρων, στα ανάκτορα των Βερσαλλιών. Το γεγονός αυτό θεωρείται η απαρχή του ρεβανσισμού.

·        Ο  Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος πόλεμος που γνώρισε η Ευρώπη μέχρι τότε, είχε σαν απώτερη επιδίωξη της Γερμανίας, να επεκτείνει τις εμπορικές αγορές στην Ανατολή (lebenstraum), αφού πρώτα κυριαρχήσει στην Ευρώπη.
·        Είναι μια προσπάθεια, μια επιδίωξη καθαρά υπεροχισμού.  Η Γερμανία πίστευε ότι ασφυκτιούσε μέχρι τότε, εντός της Ευρώπης.
 Ο πόλεμος αυτός  τελικά χάθηκε και ο ρεβανσισμός διολίσθησε από την γαλλική, στην γερμανική πλευρά. Ο ρεβανσισμός αναδύεται στην επιφάνεια από διάφορα πρόσωπα και κινήματα. Αλλά εκείνος  ο οποίος συγκεκριμενοποίησε , οργάνωσε και εξέφρασε τον ρεβανσισμό, ήταν ο Hitler.
Ο Hitler δεν εμφανίστηκε σαν μοναδικό νοσηρό φαινόμενο στην γερμανική ιστορία. Ήταν συνέχεια της ιδίας φιλοσοφίας,  του  ιδίου πεπρωμένου και ατένιζε τους ίδιους ορίζοντες με τους προηγούμενους πανγερμανιστές.
Εδώ   πρέπει να αναφέρουμε ότι το κλίμα του γερμανικού υπεροχισμού, το υποβοήθησαν και συναφείς θεωρίες του 19ου αιώνα, όπως π.χ. του γάλλου διανοητή φιλοσόφου και πολιτικού Gobineau, ο οποίος είχε υπηρετήσει στο διπλωματικό σώμα σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.
Αντλώντας πληροφορίες από διάφορες πηγές, έγραψε πολλά βιβλία ρατσιστικού περιεχομένου. Ήταν οπαδός του φυλετικού ρατσισμού και στο βιβλίο του « Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρωπίνων φυλών», αναπτύσσει την θεωρία ότι η μοίρα των πολιτισμών καθορίζεται από την φυλετική σύνθεση και ότι οι Άριες κοινωνίες ανθούν, όσο δεν έρχονται σε επιμειξία με μαύρα και κίτρινα στοιχεία.
Όσο ο φυλετικός χαρακτήρας των πολιτισμών αλλοιώνεται, τόσο διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει την ζωτικότητα και την κινητικότητά του και να βυθιστεί στην διαφθορά και την ανηθικότητα.

Οι θεωρίες του Gobineau, βρήκαν μεγάλη απήχηση στον άγγλο και στην  συνέχεια πολιτογραφημένο γερμανό, Stewart Chamberlain, (γαμβρό του Wagner), ο οποίος ήταν θιασώτης του γερμανικού ιδιαιτερισμού και υπεροχισμού.  Στα έργα του, «Μονοπάτια της σκέψης μου», αυτοβιογραφικό περισσότερο αλλά σημαντικό  και στην μελέτη «Φυλή και προσωπικότητα», διατυπώνει την θεωρία, ότι  όσο οι βόρειες φυλές ήταν καθαρές και κυριαρχούσαν, αναπτυσσόταν ο πολιτισμός.
Τότε διατυπώθηκε η ιστορική άποψη, ότι οι Άριες φυλές πέρασαν απ’ την Αίγυπτο και δημιούργησαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό, από την Ελλάδα και δημιούργησαν αντίστοιχα τον ελληνικό πολιτισμό και εν συνεχεία από την Ρώμη, όπου αναπτύχτηκε ο ρωμαϊκός πολιτισμός. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην βόρεια Ευρώπη.
Αυτός πίστευε στην υπεροχή της Βόρειας Ευρώπης και στο ότι οι λαοί της Βορείου Ευρώπης, είναι οι εκλεκτοί του ευρωπαϊκού συνόλου.

Από τα έργα αυτά επηρεάστηκε ιδιαίτερα ο πανγερμανισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, του Adolf Hitler, ο οποίος,  ουσιαστικά εξέφρασε  την ακραία και νοσηρή πλευρά του γερμανικού ηγεμονισμού.

Αναμφισβήτητα ο χιτλερισμός, είναι μια νοσηρή εξέλιξη στην θεωρία περί γερμανικού κυριαρχισμού, ένας νοσηρός ολοκληρωτισμός με απάνθρωπα χαρακτηριστικά, με εντελώς φαντασιακές θεωρίες περί υπεροχής των Αρίων, έναντι των άλλων φυλών.
Η νοσηρότητα του Hitler, τον οδήγησε στο να συλλάβει την ιδέα της παγκόσμιας δύναμης της Γερμανίας, η οποία θα κυριαρχούσε για 1000 χρόνια.
Είναι γνωστή η συμφωνία του με την Ιαπωνία, με συνέπεια η Ιαπωνία να  αναγκαστεί να δεχτεί την υπεροχή του Hitler. Επίσης πίστευε ότι τελικά και η Αμερική θα συμφωνήσει και θα ενταχτεί στον άξονα αυτό.
Αναμφισβήτητα, οι ακρότητες αυτές της μεγαλομανίας του Hitler, δεν  χαρακτηρίζουν  τον γερμανικό λαό.
Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν ο Hitler μια σκοτεινή παρένθεση στην γερμανική ιστορία. Ούτε είναι  δυνατόν   να παραπλάνησε ένα ολόκληρο λαό και μάλιστα τον γερμανικό λαό, με τέτοια βαθιά κουλτούρα και τέτοιες πνευματικές κορυφώσεις.
Ο αταβισμός* υφέρπει στην ψυχολογία του γερμανικού λαού όπως μαρτυρεί η ιστορία.
Ο χιτλερικός ολοκληρωτισμός, βύθισε την Ευρώπη στο σκοτάδι και την καταστροφή. 45.000.000  υπολογίζονται τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Και ερχόμαστε στο καίριο ερώτημα.  Σήμερα  οι γερμανοί έχουν λυτρωθεί από τον ηγεμονισμό ο οποίος ξεκίνησε από την Πρωσία και εξελίχθη στην χειρότερή του μορφή τον Hitler; Ή  υπάρχουν υπολείμματα του γερμανικού ηγεμονισμού και σήμερα;  Και ποιός είναι ο ρόλος αυτών, στην σημερινή γερμανική πραγματικότητα;
Είναι μια ασήμαντη  μειονότητα;  Ή  είναι τα μεγέθη τέτοια που δημιουργούν  σοβαρούς φόβους για πισωγυρίσματα;
Η  αντίληψη που κυριαρχεί, είναι ότι η Γερμανία ονειρεύεται, ό,τι δεν πέτυχε δια των όπλων,  να το πετύχει με την οικονομική υπεροχή. Η όλη της προσπάθεια, αποβλέπει στον έλεγχο της οικονομικής ζωής της Ευρώπης.  Είναι η ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και η τέταρτη  παγκοσμίως.
Σήμερα είναι η ανθηρότερη οικονομία της Ευρώπης,  και από τις ανθηρότερεςτης παγκόσμιας οικονομίας.
Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που δείχνουν ότι η Γερμανία δεν πιστεύει στην ισότιμη ενότητα της Ευρώπης. Εάν πίστευε θα μπορούσε να επιβάλλει την ένωση της Ευρώπης. Αλλά την εξυπηρετεί όπως διαφαίνεται από την συμπεριφορά της, αυτή η χλιαρή και πλαδαρή σχέση των κρατών της Ευρώπης, η οποία προσφέρεται για την κυριαρχία της στην Ευρώπη.

Η  ψυχολογία του γερμανικού λαού, διέπεται  από έναν κοπαδισμό, ή αγελισμό και είναι εύκολο να παρασυρθεί ο λαός από κάποιον δημαγωγό.
Υπολογίζεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό που υπερβαίνει το 50%, είναι θαυμαστές του Hitler και τον συγκρίνουν με τους μεγάλους, (Μ. Ναπολέων, Μ. Αλέξανδρο κλπ).
Άλλωστε παρά την προσπάθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων να σβήσουν τις φωνές των ναζιστών που διακηρύττουν την πίστη τους στον ναζισμό, δεν πιστεύει κανείς σοβαρός ιστορικός, ότι η Γερμανία έχει θεραπευτεί  από το ναζιστικό της παρελθόν.



*αταβισμός: είναι η κληροδότηση αδυναμιών και ελαττωμάτων, από παρωχημένες γενεές, σε νεώτερες.


Η.Π.Α.

Ο Θωμάς Τζέφερσον, ένας από τους εμπνευστές του συντάγματος του 1887,διακήρυξε: «America is new in its forms and principles ». Δηλαδή  η Αμερική έχει και  καινούριες μορφές και καινούριες αρχές. Έκτοτε η Αμερική δεν έπαψε να πιστεύει ότι είναι όντως καινούρια  και να το διαπιστώνει πάντοτε  και να επιβεβαιώνει συνεχώς τα λόγια του Τζέφερσον, ό,τι πράγματι  « η γη ανήκει στους ζωντανούς ».   Τίποτε δεν στάθηκε ικανό να κλονίσει  την αυτοπεποίθησή της, ούτε οι οικονομικές ,οι κοινωνικές  και οι πολιτικές κρίσεις .
Τα αποθέματα αισιοδοξίας που διαθέτει δεν έδωσαν ποτέ το παραμικρό   δείγμα  εξάντλησης.  
Πράγματι η Αμερική αποτελεί ένα καινούριο φαινόμενο στην ιστορία.       
 Η ιδιοτυπία της έγκειται, στο ότι, εθνοτικές ομάδες απ’ όλα σχεδόν τα έθνη της  γης, εγκαταστάθηκαν και δημιούργησαν ένα  έθνος – κράτος . Εάν λάβουμε δε υπόψιν ότι κάθε εθνοτική ομάδα  είχε τις δικές της παραδόσεις, τα δικά της ήθη  και έθιμα, τη δική της γλώσσα, τις δικές της ψυχολογικές και κοινωνικές  ιδιομορφίες, αντιλαμβανόμεθα το θαύμα που συνετελέστη στην Αμερική.  Το μωσαϊκό αυτό αναδείχτηκε σε έθνος με συνειδησιακή εθνική ταυτότητα, τις «Η.Π.Α».
Όλο αυτό το συνονθύλευμα  διαφορετικοτήτων ,συγχωνεύονται και εναρμονίζονται, σε μια καταπληκτική σύνθεση, μέσα από την οποία αναδύεται ο αμερικανός πολίτης.
Η μεταναστευτική προέλευση των κατοίκων της  Αμερικής , αποτελεί  έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες ανάπτυξής της.
Γιατί ο μετανάστης ελαύνεται από τον πόθο και το πάθος της επιτυχίας. Εγκαταλείποντας  την πατρίδα του ,ορκίστηκε να εκμεταλλευθεί κάθε ευκαιρία  «opportunity» ,όπως λέγεται στην αμερικανική γλώσσα  Η ευκαιρία  είναι η λέξη κλειδί. Κάθε μετανάστης που θέλει να είναι άξιος του ονόματός του, πρέπει να την εκμεταλλευτεί την opportunity ,  με όλες του τις ικανότητες και δυνάμεις  και να την αξιοποιήσει έως και τις έσχατες  δυνατότητες που του προσφέρει . 


Μέσα από αυτόν τον αγώνα θα επιβεβαιωθεί ο ίδιος και θα αποδείξει  στο περιβάλλον του τι αξίζει.  Οι μετανάστες συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται  σχεδόν ομοιότροπα. Είχαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις και απαντούσαν με τον ίδιο δημιουργικό τρόπο.  Δηλαδή, εκμεταλλεύονταν τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονταν και δομούσαν και την εθνική συνείδηση του αμερικανού πολίτη. Από αυτόν τον ψυχισμό διακατέχονταν  οι μετανάστες όταν έφευγαν από την πατρίδα τους και τον ιδιο ψυχισμο και την ιδια κοσμοθεωρια,  διαμόρφωσαν και ως έθνος. Ο μετανάστης μεταβάλλεται σε πρωτοποριακό, ρηξικέλευθο  ασυμβίβαστο και  δημιουργικό στοιχείο.  Άλλωστε ας μην λησμονούμε ότι οι πρωτοπόροι του ελληνικού πολιτισμού, προέρχονταν από μετανάστες που είχαν εγκατασταθεί στην Μ. Ασία.
Οι πρώτοι φιλόσοφοι, οι πρώτοι επιστήμονες, υπήρξαν οι Ίωνες της Μ. Ασίας, οι οποίοι ήσαν μετανάστες από την Αττική και αλλά μέρη της Ελλάδος. Η Μίλητος που δημιουργήθηκε  από μετανάστες της Αττικής, έχτισε 82 αποικίες γύρω από την Εύξεινο Πόντο, οι δε Συρακούσες της Σικελίας, που είχαν δημιουργηθεί από μετανάστες  της Μητροπολιτικής Ελλάδας τον 5ο  αιώνα, ήταν η πλουσιότερη χώρα του ελληνισμού.
Η Σικελία και η Ν. Ιταλία, ως γνωστό ονομάζονταν Μεγάλη Ελλάδα.
Στην Αμερική κατέφθασαν  οι Άγγλοι μετανάστες, Αγγλικανοί, που δεν ανέχονταν την πολιτική του Κρόμγουελ, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αγγλία και κυριάρχησαν αμέσως στην Αμερική, εις βάρος ων Γάλλων, Ολλανδών και άλλων αποίκων. Μετά ακολούθησαν  οι Σκωτσέζοι και στη συνέχεια οι Ιρλανδοί, οι Γερμανοί και κατόπιν ένα κύμα Ιταλών, οι οποίοι μετέφεραν στις αποσκευές τους  όλες τις  σικελικές  αδυναμίες τους. έπονται οι Σλάβοι και άλλοι λαοί της Ευρώπης μεταξύ των οποίων και  οι  Έλληνες, ασιατικοί λαοί και άλλοι, που αποτέλεσαν το πάζλ του πρώτου αμερικανικού έθνους .
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) και την επικράτηση των Βορείων,  άρχισε η χρυσή περίοδος της Αμερικής. Οι βιομηχανίες, η γεωργία , το εμπόριο αναπτύσσονται κατά τρόπο ιλιγγιώδη . Η Αμερική ζει την ευημερία της  και το όνειρό της, μέχρι το 1929, οπότε έχουμε την πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία κυριολεκτικώς ανέτρεψε όχι μόνο την πορεία της Αμερικής αλλά και  την ψυχολογία της και το ηθικό της. Το 1929 αποτελεί ορόσημο για την  Αμερική γιατί αρχίζει νέα περίοδος, νέες αρχές και νέες αντιλήψεις να επικρατούν. Με τη πολιτική Ρούσβελτ ανορθώθηκε η οικονομία, αλλά και το ηθικό του αμερικανικού έθνους. Η Αμερική προτίμησε ακόμη την αγκαλιά του απομονωτισμού που είχε αρχίσει από το 1923 με το δόγμα Μονρόε . Έπρεπε να συμβεί το συγκλονιστικό Ιαπωνικό χτύπημα  (Περλ Χαρμπορ 1941), για να αφυπνίσει το αμερικάνικο έθνος και ν’ αρχίσει  την πορεία του προς την κορυφή . Συστρατεύθηκε   όλο το έθνος σαν ένας άνθρωπος και άρχισε να λειτουργεί μια πολεμική μηχανή πρωτόγνωρη στην ιστορία του ανθρώπου . Ο πόλεμος ήταν διμέτωπος. Η Αμερική πολεμούσε στην Ανατολή εναντίον των  Ιαπώνων  και  στη Δύση εναντίον των Γερμανών . Ο πόλεμος τελείωσε και άφησε την  Αμερική μοναδική δύναμη στον κόσμο, η οποία διατηρούσε ακμαίες τις οικονομικές της  δυνάμεις . Η Ιαπωνία  και η Γερμανία, είχαν συντριβεί.  Η Ρωσία και  η υπόλοιπη Ευρώπη,  μάζευαν τα κομμάτια τους   από την συμφορά του Β΄  Παγκοσμίου πολέμου.
Συνέπειες  αυτού του πολέμου ήταν : Η Ρωσία να  έχει 20 εκατ. νεκρούς και  η Γερμανία 15 εκατ. Το σύνολο  των θυμάτων του  Β΄  Παγκοσμίου πολέμου ήταν 43 εκατ. Νεκροί περίπου.         
Η Αγγλία έχασε τη θαλασσοκρατορία της και  εξήλθε  εξαντλημένη  και αποδεκατισμένη από τον πόλεμο . Η Γαλλία είχε υποστεί τεράστιο πλήγμα λόγω της κατοχής. Η Ευρώπη  ολόκληρη αντιμετώπιζε τεράστια οικονομική και κοινωνική  κρίση  .  Η Αμερική με το δόγμα Τρούμαν  και το σχέδιο Μάρσαλ, αγωνίστηκε να περισώσει τον ελεύθερο κόσμο από την κομμουνιστική  λαίλαπα  και έτσι ανορθώνεται η Ιαπωνία και η Γερμανία με την γενναιόδωρη βοήθεια της Αμερικής.
Η σημερινή Αμερική μετά την διάλυση  του  κομμουνιστικού  Μπλοκ,  παρέμεινε η μοναδική δύναμη στον κόσμο. Μια υπερδύναμη, μια αυτοκρατορία, που όμοια της δεν γνώρισε μέχρι τώρα η ιστορία. Η Αμερική δεν είναι βεβαίως αυτοκρατορία.  Δεν έχει τα χαρακτηριστικά της αυτοκρατορίας. Οι αυτοκρατορίες, αποτελούνται από υποτελή έθνη, τα οποία διατηρούν τα εθνικά τους όνειρα και τον πόθο για την ανεξαρτητοποίηση τους.  Η αμερικάνικη  υπερδύναμη  αποτελείται από εθνότητες οι οποίες έχουν κοινή εθνική συνείδηση  και έχουν εγκολπωθεί τα όνειρα και τα οράματα της αμερικανικής πολιτείας .Είναι αμερικανοί πολίτες. Αυτή η ενότητα του αμερικανικού έθνους, αποτελεί και την δύναμή της. Στις αυτοκρατορίες υπήρχαν φυγόκεντρες  δυνάμεις, οι οποίες υπονόμευαν την συνοχή τους . Οι ΗΠΑ είχαν  μόνο κεντρομόλες δυνάμεις, που πλούτιζαν την δύναμή τους.
Μετά το  Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο,  αρχίζει   ο ανταγωνισμός με την   Σοβ. Ένωση. Η Αμερική κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις, στρατιωτικές ,οικονομικές , ως ανάχωμα για την ανάσχεση της εξάπλωσης της κομμουνιστικής λαίλαπας.
Η μισή σχεδόν Ευρώπη περιχαρακώθηκε στο σιδηρούν παραπέτασμα,  κάτω από το πέλμα της Ρωσίας και σε λίγο  ο κομμουνισμός χτύπησε και την Ασία. Η Κίνα η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο  και ένα μέρος της Ασίας κομμουνιστηκοποιήθηκε  .
 Η Αμερική με  ελεγχόμενο φόβο ατένιζε αυτή την εξάπλωση της κομμουνιστικής λαίλαπας. Ενίσχυε τις στρατιωτικές της δυνάμεις  σε βαθμό ,που υπερέβαινε τις ανάγκες της. Γι’ αυτό και υπήρχε αντίδραση  στο εσωτερικό των Η.Π.Α  γι’ αυτή την στρατικοποίηση της   Αμερικής,  που ονομάστηκε τελικά πενταγωνισμός .

Ο Πενταγωνιμός είναι ένα πλέγμα από βιομηχάνους όπλων, από στρατιωτικούς, εμπόρους, καθηγητές και άλλους.
 Ο γερουσιαστής Φούλμπραϊτ, πολέμιος αυτής της εκτροπής της Αμερικής, είχε αναφέρει τα ακόλουθα σε  έναν  λόγο  του :
«Σήμερα θα δείξω μερικά από τα καταστρεπτικά αποτελέσματα του πολέμου πάνω στην εσωτερική ζωή μας . Την αυξανόμενη στρατικοποίηση της οικονομίας  μας και των πανεπιστημίων. Ολοένα και περισσότερο η οικονομία μας ,η κυβέρνησή μας και τα πανεπιστήμιά μας, προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του συνεχούς πολέμου –ολοκληρωτικού πολέμου-­ περιορισμένου πολέμου και ψυχρού πολέμου. δηλ. έχουμε θέσει τους εαυτούς μας μέσα σε μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία » . Ο Φούλμπραϊτ δεν πιστεύει  ότι το στρατιωτικό­-βιομηχανικό  πλέγμα είναι συνωμοτική εφεύρεση, αλλά μάλλον το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της δημιουργίας μιας τεράστιας μόνιμης στρατιωτικής δύναμης. Και συμπληρώνει: « Οι ανάγκες αυτής της τεράστιας στρατιωτικής δύναμης προκάλεσαν τη δημιουργία  μεγάλων βιομηχανιών, για την άμυνα, δεμένων με τις ένοπλες δυνάμεις σε ένα δεσμό κοινού συμφέροντος ».
 Για τον Φούλμπραϊτ εκείνο  που αποτελεί  το στρατιωτικό­-βιομηχανικό πλέγμα, έχει  αναχθεί  σε πολιτική δύναμη,γιατί οι στρατιωτικοί ,βιομήχανοι ,εργάτες και πολιτικοί έχουν από κοινού ενωθεί και έχουν δημιουργήσει μια πανίσχυρη καινοφανή νέα δύναμη, η οποία έχει σαν σκοπό  να διαιωνίσει τις εξωτερικές στρατιωτικές  αποστολές και την εισαγωγή και ανάπτυξη νέων τύπων δαπανηρών όπλων, για την στρατικοποίηση μεγάλων τομέων της εθνικής τους ζωής. O πενταγωνισμος έχει πράγματι ένα σχέδιο. Να επιλέγει  συνεχώς πολέμους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου για να διατηρεί τη σημερινή στρατιωτική του εξουσία και να τους  μεγενθύνει όσο το δυνατό περισσότερο . Εν συντομία το σχέδιό του είναι να διατηρεί μια στρατιωτική αγορά μέσω του διαρκούς πολέμου.

Στο πλέγμα αυτό που λέγεται πενταγωνισμός και είναι υποκατάστατο του ιμπεριαλισμού, θα περίμενε κανείς τα πανεπιστήμια  να είναι αντίβαρο σε αυτό το νοσηρό πλέγμα που ξεστρατίζει την Αμερική  από  τον πραγματικό  δρόμο  και τις αρχές της ιστορικής αφετηρίας της. Και λέει ο Φούλμπραϊτ « Όχι λιγότερο από τους επιχειρηματίες, τους εργάτες και τους πολιτικούς , οι καθηγητές αγαπάνε και αυτοί τα χρήματα και την επιρροή. Έχοντας κατά παράδοση στερηθεί και τα δύο ,αυτοί καλοδέχονται τα συμβόλαια που τους προσφέρει το στρατιωτικό κατεστημένο ». Και αποκαλεί τα συμβόλαια αυτά διαφθοροποιά και λέει πως « τα συμβόλαια δε παραχωρούνται σε αυτούς που αμφισβητούν την πολιτική της κυβέρνησης , αλλά σε εκείνους που συμφωνούν σε όσα αυτή επιθυμεί ». Επέλεξα κομμάτια από τις ομιλίες  του γερουσιαστή Φούλμπραϊτ , για να καταδείξω ότι σήμερα ακούγονται πάρα πολύ επίκαιρα αυτά που ειπώθηκαν στη δεκαετία του 1950 – 1960.  Ο πόλεμος του Βιετνάμ για παράδειγμα,  εντός ενός έτους, είχε σαν αποτέλεσμα το 1966 να αναδείξει νέους μεγιστάνες του πλούτου . Οι πόλεμοι του Ιράκ, οι πόλεμοι του Αφγανιστάν καθιστούν  όλο και ισχυρότερες  τις στρατιωτικές βιομηχανίες .
Φοβάμαι ότι η Αμερική έχει εκτραπεί από  τις  συνταγματικές της αρχές, από το σύνταγμά της και από την ιδρυτική της φιλοσοφία.

Τα λάθη  της μειώνουν την επιρροή της  σε επικίνδυνο βαθμό, γιατί συμπεριφέρεται αλαζονικά και  ετσιθελικά. Δηλαδή είναι θύμα της αλαζονείας,  που δημιουργεί η δυναμή της , η οποία  δύναμη είναι  εκείνη που απογειώνει από την πραγματικότητα και δημιουργεί το αίσθημα του αήττητου, της  μοναδικότητας και του παντοτινού.
Όλο αυτό το πλέγμα των εκτροπών, οδηγούν σε λανθασμένες, και εγκληματικά επικίνδυνες ενέργειες και αποφάσεις τις  οποίες η Αμερική πληρώνει  και θα πληρώσει πολύ ακριβά

. Το Βιετνάμ είναι ένα καθοριστικό παράδειγμα  αλαζονικής συμπεριφοράς της Αμερικής . Το Ιράκ είναι το δεύτερο μεγάλο λάθος που το πληρώνει ακριβότερα  τώρα η Αμερική . Ο πόλεμος  στο Ιράκ δεν είναι απλώς λάθος, ήταν και είναι έγκλημα. Ο Σαντάμ Χουσεΐν και αν δεν υπήρχε, έπρεπε η Αμερική να  τον δημιουργήσει . Ο Σαντάμ ήταν εχθρός της Αλ Κάιντα, του Ιρανικού φονταμενταλισμού, και αντί να τον προσεταιριστεί και να τον χρησιμοποιήσει  ως όργανό της ,όχι  μόνο  τον νίκησε, αλλά και τον εξόντωσε. Πάρα ταύτα οι πόλεμοι αυτοί διατηρούν κι ενισχύουν τη δύναμη του στρατιωτικού – βιομηχανικού πλέγματος κι έτσι αναδεικνύονται νέες εταιρείες  , νέοι μεγιστάνες του πλούτου .
Όλα αυτά τα γεγονότα μας θυμίζουν την φράση του Φούλμπραϊτ.
 «Ο πενταγωνισμός  έχει πράγματι ένα σχέδιο να διεξάγει συνεχώς πολέμους, σε  οποιοδήποτε μέρος   του κόσμου ». Αυτό εμάς τους Έλληνες μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, γιατί η ένταση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας δεν αποκλείεται   να είναι προϊόν εξωτερικών παρεμβάσεων, με σκοπό να εξοπλίζονται συνεχώς η Ελλάδα και η Τουρκία . Ο εξοπλισμός τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας, προσφέρει αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια στα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών .
  Παρά ταύτα, η Αμερική που πιστεύει στις παραδοσιακές της αρχές, αντιστέκεται και πιστεύει ότι τελικά θα νικηθεί ο κακός δαίμων που λέγεται αλαζονεία της  δύναμης  και  θα υποταχθούν τα τρομακτικά συμφέροντα, στις παραδοσιακές αρχές της δημοκρατίας και της ηθικής. Η Αμερική θα ανακαλύψει την φιλοσοφία της, τον στοχασμό της και τον προορισμό της που είναι η υπεράσπιση της ειρήνης και της ευημερίας των λαών. Οι Η.Π.Α.,εάν δεν  επιστρέψει στις αφετηριακές τους αρχές και αξίες, τότε η παρακμή βρίσκεται επί θύραις. Και μάλιστα υπάρχουν και στοχαστές και φιλόσοφοι σήμερα  που ισχυρίζονται ,ότι έχει αρχίσει η παρακμή της Αμερικής .
Πρέπει να αντιληφθει το αμερικανικό-πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό -στρατιωτικό κατεστημένο, ό,τι  η δύναμις διαφθείρει. Η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα .

Η Αμερική είναι η μόνη χώρα που ενώ ξοδεύει μυθώδη ποσά για να βοηθήσει τον υπόλοιπο κόσμο, εισπράττει μόνο μίσος και απέχθεια. Η εξήγηση του φαινόμενου είναι δύσκολη. Παρά ταύτα  θα πρέπει να πούμε ότι αυτό οφείλεται στην αλαζονική συμπεριφορά της, στην αδιαφορία  να κατανοήσει τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα  και στον άκομψο τρόπο που επεμβαίνει. Και  ένας άλλος λόγος, είναι η έλλειψη διπλωματικής  παράδοσης. Θα πρέπει να ασχοληθούμε πλέον με την σύγκριση της Αμερικής με τις άλλες παλιές και αναδυόμενες δυνάμεις.


ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ




   Με τον όρο νεοτερικότητα, εννοούμε την περίοδο από τον 17ο  μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. 
Νέα κοσμοθεωρία, βιοθεωρία και κοσμοαντίληψη του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου κάνει την εμφάνιση,  η οποία διαφέρει ή και αναιρεί την κοσμοθεωρία και κοσμοαντίληψη των παλαιότερων εποχών.  
  Η νεοτερικότητα δεν ταυτίζεται με το σύγχρονον. Το σύγχρονον  έχει μόνο χρονική σημασία, ενώ η νεοτερικότητα έχει ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, πολιτισμικής φύσεως. 
 Ο νεοτερικός δυτικός άνθρωπος, διαφέρει από τον σύγχρονο άνθρωπο της Ανατολής ή της Αφρικής. Οι διαφορές είναι ουσιαστικές και διαμορφώνουν την λεγόμενη ποιοτική διαφορά. Για αυτό δεν ταυτίζεται η νεοτερικότητα με το σύγχρονον.
Η νεοτερικότητα  αναφέρεται στον Ευρωπαίο, Αμερικανό, Αυστραλό και σε ανθρώπινες νησίδες Ασίας και Αφρικής. 
  Η νεοτερικότητα είναι προϊόν του διαφωτισμού, ο οποίος αρχίζει τον 17ο αιώνα και κορυφώνεται τον 19ο αιώνα. Η γαλλική επανάσταση και όλα τα κινήματα του 19ου αιώνα, είναι προϊόντα των διακηρύξεων του διαφωτισμού. Καινοφανείς ιδέες με ελεγχόμενο ριζοσπαστισμό, κάνουν την εμφάνιση και διαμορφώνουν το καινούριο πνεύμα, το οποίον διαποτίζει ολόκληρη την Ευρώπη και διαμορφώνει την νέα πνευματική πραγματικότητα, η οποία διέπει τον νεοτερικό άνθρωπο.
  Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αυγή του διαφωτισμού  ή μοντερνισμού, είναι η αναγέννηση των γραμμάτων και των τεχνών, με την μεταφορά του ελληνικού πνεύματος από την ανατολή στην δύση, η οποία άρχισε από το 1204 και ολοκληρώθηκε το 1453. 
  Επίσης ο Λούθηρος με την ανάρτηση των 95 (ενενήντα πέντε) θέσεων, διέρρηξε την εκκλησιαστική παράδοση, την ρηγματοποίησε και έτσι αναδύθηκαν  δυνάμεις απωθημένες και εγκλωβισμένες, οι οποίες οδήγησαν στον διαφωτισμό.
Καινοφανείς ιδέες έρχονται στην  επιφάνεια της ευρωπαϊκής κουλτούρας,  οι οποίες διαμόρφωσαν την καινούρια κουλτούρα από ριζοσπάστες φιλόσοφους, όπως ο Καρτέσιος, Κάντιος,  Τζών Λόκ κ.α.
   Το ανθρώπινο πνεύμα όταν ελευθερώνεται από δεσμά όπως της παράδοσης, της θρησκείας και οποιασδήποτε κοσμοθεωρίας, τότε καλπάζει προς το καινούριο, προς νεότερες μορφές ζωής, προς την διαφορετικότητα και προς το ποικίλον. Η τάση αυτή καθίσταται ορμητικότερη με την πάροδο του χρόνου, διασπά τους αλλεπάλληλους ορίζοντες και τελικά τους καταργεί.
Ο νεοτερικός άνθρωπος είναι ακατάσχετα ανικανοποίητος και ενώ νομίζει ότι καλπάζει σε νέες μορφές ζωής ανώτερες από τις παραδοσιακές,με ομορφότερες θεάσεις και γνωστικές απολαύσεις, πιστεύει ότι αγγίζει την αλήθεια. Στην πραγματικότητα στενεύει και περιορίζει τους ορίζοντες της ζωής, φτωχαίνει το πεπρωμένο του και τα ιδανικά γίνονται γήινα και χαμερπή. Οι φιλοδοξίες εξατομικεύονται, υποκειμενικοποιούνται και όσο  μια ρητορική έρχεται να προσδώσει ένα λαμπρό επίχρισμα για την παραπλάνηση του πραγματικού, όμως ουσιαστικά βυθίζεται στην νοσηρή εαυτότητά του. 
  Χαρακτηριστικά γνωρίσματα και ιδιομορφίες της νεοτερικότητας είναι ο θρίαμβος της λογικότητας. Ο Λόγος κατέστη κυρίαρχος στην δυτική κουλτούρα και ο ορθολογισμός είναι η νέα θεότητα, η οποία αντικαθιστά την παράδοση, την πίστη στο   υπερφυσικό, στο ακατάληπτο και ότι κείται εκτός  λογικότητας, εκτός  ορθολογισμού. Ό,τι δεν μπορεί να συλλάβει και να ερμηνεύσει η λογικότητα, είναι ανύπαρκτο ή αδιάφορο.
  Η εμπιστοσύνη στην λογικότητα και με όργανο τις νοητικές δυνάμεις, κάνει τον  άνθρωπο να συλλάβει την αλήθεια. Ενισχύθηκε τοιουτοτρόπως η εκκοσμίκευση,  ή ατομικότητα και η αδέσμευτη και μη εξαρτώμενη ελευθερία. Ενισχύεται  η βεβαιότητα ότι με τις δυνάμεις  της λογικότητας, ο νεοτερικός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει όπως επιτάσσει η ιστορική μοίρα του, να γνωρίσει την αντικειμενική και απόλυτη αλήθεια, να ελευθερωθεί από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος από την πίστη σε θεϊκή ύπαρξη και να βασιστεί μόνο στη εαυτότητά του.
  Τα σημαντικότερα επιτεύγματα που σημειώθηκαν στο τομέα της επιστήμης, εδραίωσαν στον άνθρωπο την πεποίθηση ότι η πορεία του στην ιστορία είναι εξελικτική και ότι κάθε επερχόμενη εποχή θα είναι ανώτερη από την προηγούμενη και ότι τελικά ο άνθρωπος θα φθάσει στην απόλυτη αλήθεια και απόλυτη ευτυχία με την λογικότητα και την επιστήμη. 
Έτσι λοιπόν εισβάλλει στην δυτική κουλτούρα, η εγκοσμιότητα. Ό,τι είναι υπαρκτό και αποδείξιμο διαλεκτικά, είναι και αληθινό. Ό,τι υπερβαίνει τον άνθρωπο και κείται στη σφαίρα του υπερφυσικού, χαρακτηρίζεται ως φαντασιακό και διατείνεται ότι είναι δημιούργημα του φόβου του θανάτου και της ελπίδος του ανθρώπου. Αν και ορισμένοι αναμφισβήτητα σημαντικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι εντάσσονται στο χώρο του διαφωτισμού, προσπαθούν διαλεκτικά να αποδείξουν την αναγκαιότητα της μεταφυσικής π.χ.  Καντ,  Καρτέσιος,  Έγελος,  Λάιμπνιτς κ.α. Παρά ταύτα  το κυρίαρχο ρεύμα της φιλοσοφίας, ήταν αντιμεταφυσικό.      
  Κυρίαρχο στοιχείο του ορθολογισμού, είναι ο ατομισμός.
Το άτομο μπορεί να φτάσει στην αλήθεια, δια της λογικής. Τα περισσότερα κινήματα του 18ου και 19ου αιώνα, ήσαν κινήματα που οδηγούσαν προς την κατεύθυνση της εγκοσμιότητας, της αλήθειας.
  Βαθύτατη πεποίθηση του νεοτερικού ανθρώπου ήταν, ότι ο ορθολογισμός και η επιστήμη θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απόλυτη αλήθεια και δια της επιστήμης, στην ευτυχία. Οι προσδοκίες αυτές ενέχουν  στοιχεία μεταφυσικότητας, διότι εδράζονται σε μη σταθερές αλήθειες, στην ελπίδα και στην πίστη, ότι η λογική και η επιστήμη θα λύσει όλα τα προβλήματα.
 Η  πίστη στον ορθολογισμό κλονίστηκε συθέμελα μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Ο δυτικός άνθρωπος διολισθαίνει πλέον προς τον σχετικισμό, προς την αμφισβήτηση της δύναμης της λογικής, του ορθολογισμού και εισβάλλει πλέον ο σχετικισμός στην σκέψη του νεοτερικού ανθρώπου. Και έτσι οδηγούμαστε  στην μετανεοτερική εποχή.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι ότι κατακρημνίζονται όλες οι αυθεντίες και η κλίμακα των αντικειμενικών αξιών και επικρατεί η αυθεντία του ναρκισσισμού. Η αλήθεια αλλάζει με την αλλαγή των κοινωνιών. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για μια δεδομένη αλήθεια, αλλά για ποικίλες αλήθειες, ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον. Το άτομο είναι πηγή αλήθειας, πηγή αυθεντίας, πηγή αξιών και για πρώτη φορά ακούγονται εκφράσεις “έτσι πιστεύω„ ,“έτσι εκτιμώ„ ,“έτσι νομίζω„, “έτσι θέλω„. Επικρατεί λοιπόν ένας απόλυτος σχετικισμός, ο οποίος οδηγεί στο απόλυτο πνευματικό χάος.
  Ο νοσηρός υποκειμενισμός, ο ωφελιμισμός ο σεξισμός, είναι χαρακτηριστικά της μετανεοτερικής εποχής. Ο αποχαλινωμένος ατομισμός, αποτελεί μια ιστορική διαδικασία  κατά την οποία η ανθρωπότητα, έχοντας απαλλαγεί ως ένα βαθμό από την υποτέλεια σε μεσαιωνικές αυθεντίες, θεσμούς και δόγματα και εμποτισμένη από την θέληση να συγκροτηθεί ως μοναδικό υποκείμενο ικανό για όλα, υποβιβάζεται σε ένα απλό εξάρτημα μιας μηχανής που την εξουσιάζει και που δεν ρωτήθηκε ούτε έλαβε ποτέ γνώση πώς διαμορφώθηκε και προς ποίους σκοπούς τείνει. Απλώς έχει αφεθεί ασύνειδα στην μηχανιστική εξάρτηση της μετανεοτερικότητας.
  Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η νεοτερικοτητα και η μετανεοτερικότητα, έχουν  την αντιστοιχία τους  στην κλασική αρχαιότητα. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την νεοτερικότητα με την κλασική φιλοσοφία π.χ. Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη κ.λ.π. όπου ο ορθός λόγος, η λογικότητα , η διαλεκτική (μαιευτική μέθοδος) είναι οι μέθοδοι σκέψης και αναζήτησης της αλήθειας.           
O μετακλασικισμός δε με τους σοφιστές ,τον Πρωταγόρα, τον Γοργία, τον Ιππία και άλλους, οι οποίοι δίδασκαν -- «πάντων χρημάτων, μέτρον άνθρωπος» --, το οποίον συνάδει απόλυτα με την μετανεοτερική κουλτούρα.
Οι αυθεντίες της οικογένειας, της θρησκείας, της πατρίδος, του σχολείου υποβιβάζονται και καταλήγουν σε εργαλειακή σχέση με τον άνθρωπο , χάνουν την γοητεία τους και την επιρροή  τους.


«Αυτή η νέα δύναμη είναι ισχυρότερη από την παραδοσιακή δύναμη του χρυσού ή της βίας, ισχυρότερη από το συνδυασμό και των δύο μαζί. Όλα είναι προμηθεύσιμα και διαθέσιμα στην αυξανόμενη δύναμη της διαδικασίας παραγωγής, μιας δύναμης συνεχώς τελειοποιήσιμης, ανίκητης, και στο ρεύμα της παρασύρονται τα πάντα εκουσίως ή ακουσίως.
Η διάκριση μεταξύ δυνατού και αδυνάτου καταργείται σε τούτη τη διαδικασία τελειοποίησης, γιατί όλα είναι πιθανά μπροστά στην παντοδυναμία της, δηλαδή όλα είναι εφικτά και πρακτέα. Απλώς είναι θέμα χρόνου για τα πάντα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι θέμα τελειοποίησης. Εφόσον η διάκριση μεταξύ δυνατού και αδύνατου εξαφανίστηκε και όλα είναι καταρχήν δυνατά πλέον, κάποια μέρα θα καταργηθεί και η διάκριση μεταξύ του επιτρεπτού και του ανεπίτρεπτου. Στην ουσία θα επιτρέπεται οτιδήποτε θα είναι εφικτό. Ήδη έχουν μεταμορφωθεί τα πάντα σήμερα σε μια ελεγχόμενη πραγματικότητα και υποτάσσονται σε αυτή, δηλαδή τα πάντα υποτάσσουν τον εαυτό τους στη χειραγώγηση και την μεταμόρφωση.
Αν ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να μετατραπεί σε ένα πείραμα ενέργειας και πρώτων υλών, γιατί να αποκλειστούν οι άνθρωποι από τούτη την εργαστηριακή πειραματική διαδικασία; Γιατί να μην περιαχθούν και οι ίδιοι στην ενέργεια και στις πρώτες ύλες που απαιτούνται για να διατηρηθεί το σύστημα σε λειτουργία, γιατί να μη χρησιμοποιηθούν για εργαστηριακά και κοσμικά πειράματα»;
 Επικρατεί πλέον η εργαλειακή σχέση του ατόμου με τις προηγούμενες αυθεντίες. Το σχολείο, η εκκλησία, η οικογένεια, το κράτος είναι απλά εργαλεία για να εξυπηρετήσει το άτομο και δεν υπάρχει καμία σχέση βαθύτερου σεβασμού και γοητείας όπως παλιότερα.
Αχαλίνωτος ο νεοτερικός άνθρωπος, διαρρηγνύει όλα τα εμπόδια, τα οποία είχε δομήσει  η παράδοση. Και διαρρηγνύοντας όλους τους ορίζοντες, διολισθαίνει προς την μοναχικότητα και εξελικτικά προς τον μηδενισμό.
Τα πάντα θεωρεί επιτρεπτά, εφόσον είναι εφικτά. Απόδειξη, η οργάνωση των σημερινών ευρωπαϊκών κοινωνιών, ιδιαίτερα των βόρειων χωρών, όπου πλέον τα πάντα είναι θεμιτά. Και μόνο νομικοί κανόνες τίθενται ως εμπόδια, μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων.
Ο σεξισμός, ο ωφελιμισμός, ο ατομικισμός, η ιδιοτέλεια,  αποτελούν πρακτικές στη ζωή του σημερινού δυτικού ανθρώπου.
Οι υπερβατικές αξίες, έπαυσαν πλέον να διαμορφώνουν τη ζωή του νεοτερικού  ανθρώπου και ο νεοτερικός άνθρωπος, είναι βυθισμένος στο ναρκισσισμό του. Φτάσαμε στο σημείο και η παιδεραστία να θεωρείται επιτρεπτή.
Έπαυσε ο άνθρωπος να βλέπει ευρύτερους ορίζοντες που τον υπερβαίνουν και οι οποίοι θα περιόριζαν τον αχαλίνωτο εγωισμό, υποκειμενισμό και εντεύθεν τον μηδενισμό του. Τα φαινόμενα τα οποία παρατηρούνται κατά την μετανεοτερική περίοδο, τα ίδια περίπου παρατηρούνται και στις τελευταίες φάσεις του ελληνικού πολιτισμού, του ρωμαϊκού και του βυζαντινού, π.χ. ο ευτελισμός της ζωής, ο αχαλίνωτος σεξισμός, ο ωφελιμισμός, ο αμοραλισμός, ο ατομισμός και εν γένει έλλειψη κάθε φραγμού στην συμπεριφορά του ανθρώπου, δείχνει ότι ο πολιτισμός βρίσκεται στην τελευταία φάση. Οι πολιτισμοί ακολουθούν το πεπρωμένο των ζωντανών όντων, γεννιούνται, ανδρούνται και πεθαίνουν.
 Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε παρακμή. Βρίσκεται στην τελευταία φάση της ζωής του. Ένας καινούριος πολιτισμός φαίνεται ότι γεννιέται με καινούριες αξίες, καινούρια βιοθεωρία και κοσμοθεωρία. Εμείς ζούμε στο στάδιο της αναμονής του καινούριου. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να είναι καλύτερος ο καινούριος πολιτισμός. Κατά την αντίληψη των φιλοσόφων  της ιστορίας (Άρνολντ Τόινμπι), ο καινούριος πολιτισμός, θα έχει σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα την ανάκαμψη των χριστιανικών αξιών, οι οποίες θα είναι αποκαθαρμένες από τις παλιές δυσανεξίες. Κατά άλλους, ο οικονομισμός θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του επερχόμενου πολιτισμού.
Η ιστορία δεν αρέσκεται σε προφητείες. Γι' αυτό απλώς αναμένουμε το καινούριο.
 Το παρόν άρθρο είναι περιληπτικό΄, αποσπασματικό  και πάσχει η συνοχή του. Αποτελεί μέρος μιας ολοκληρωμένης μελέτης για το φαινόμενο της νεοτερικότητας και της μετανετεορικότητας.