Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ



Κύριε διευθυντά
Διερωτώµαι αν είναι δυνατόν, να θεωρείται ένα σύνταγµα δηµοκρατικό, όταν
περιλαµβάνονται άρθρα, τα οποία παρανράφουν εγκλήµατα του κοινού ποινικού
µητρώου, τα οποία διαπράττουν βουλευτές ή υπουργοί.
Δηλαδή ερµηνεύοντας το άρθρο εάν ένας βουλευτής ή υπουργός, υπεξαιρέσει
οποιοδήποτε ποσό χρηµάτων, εφ' όσον περάσουν δυο βουλευτικέτ; περίοδοι,
παραγράφεται το αδίκηµα.
Αν αυτό δεν θεωρείται ανηθικότητα, εγκληµατική ιδιοτέλεια εκείνων οι οποίοι
έφτιαξαν το σύνταγµα, τότε διερωτάται κανείς, τι είναι δηµοκρατία;
Δηλαδή ένας πολίτης διώκεται εφ' όσον έχει κάνει αδικήµατα του κοινού ποινικού
µητρώου, χωρίς παρανραφή. Ο εκλεγµένος βουλευτής που έχει εκλεγεί για να είναι
ο θεµατοφύλακαο γενικώς, αλλά ιδιαιτέρως ο Φύλακας των χρηµάτων του
δηµοσίου, ενώ θα έπρεπε ο νόµος να είναι ιδιαιτέρως αυστηρός και να µην υπάρχει
τρόπος διαφυγητ.αντ' αυτού, προστατεύεται από το ίδιο το σύνταγµα και
αποφεύγει την τιµωρία.
Επίσης, τα άρθρα περί ασύλου, όπως εφαρµόζονται στην Ελλάδα, είναι άσυλο
παντός κακουργήµατος που διαπράττεται είτε από τους βουλευτές, είτε στον χώρο
των πανεπιστηµίων.
Είναι γνωστό ότι οι δικαστές δικάζουν κατά συνείδηση. Πώς είναι δυνατόν η
πενταµελής επιτροπή του Άρειου Πάγου, να αποφασίζει ότι έχουν παρανραφεί τα
αδικήµατα ενός πρώην υπουργού, ο οποίος έχει διαπράξει οικονοµικά εγκλήµατα
ιδιαιτέρως ειδεχθή.
Θεωρώ ότι και εάν υπάρχουν τέτοια άρθρα στο σύνταγµα, οι δικαστές, δεν πρέπει
να τα λαµβάνουν υπ'όψιν, αφού κρίνουν κατά συνείδηση.
Επίσης, οι δικαστικές αποφάσειι; δεν κρίνονται, όσο κι αν είναι λαθεµένες.
Επίσης, οι δικαστές αποφασίζουν οι ίδιοι για το µισθολόγιο τους, το οποίο όµως
παρασύρει και το µισθολόγιο των βουλευτών
.
Το φαινόµενο αυτό, αν δεν έχει µέσα ιδιοτέλεια καταφανή, τότε διερωτάται κανείς
τι είναι ιδιοτέλεια;

ΔΥΣΑΝΕΞΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ





Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, υπήρξε το χειρότερο από εκείνα που θα μπορούσαν να προκύψουν, αλλά και το αναμενόμενο. Υπήρξε  η φυσιολογική αντίδραση μιας αδιέξοδης πολιτικής αυστηρής λιτότητας, η οποία οδήγησε και οδηγεί στην φτώχεια, στην ανεργία και την πενία.
Όλοι αναμέναμε ότι ο λαός θα αντιδρούσε οργίλος κι όχι λογικά. Απόδειξη ότι ο λαός ψήφισε παρορμητικά και με θυμώδη διάθεση, ψήφισε και τιμωρητικά.
Το αποτέλεσμα δεν επιτρέπει διάφορες ερμηνείες. Μια είναι η ερμηνεία. Ότι το κίνητρο ήταν η θυμώδης παρόρμηση και η τιμωρητική διάθεση. Εντεύθεν, ψήφισε εκείνους, οι οποίοι έντονα και κραυγαλέα αποδοκίμαζαν το Μνημόνιο, όπως (Τσίπρας, Καμμένος, Μιχαλολιάκος).
Η ερμηνεία την οποία θέλουν να δώσουν οι νέοι νικητές των εκλογών, απάδει  προς την αλήθεια, προς την πραγματικότητα. Απλώς εσκεμμένα και με ιδιοτέλεια, ερμηνεύουν το αποτέλεσμα, ως στροφή του λαού  προς τα αριστερά.
Εκείνος ο οποίος είναι αίτιος του θλιβερού αυτού εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο οδηγεί σε αδιέξοδα και σε επικίνδυνες ατραπούς, είναι αναμφισβήτητα ο Σαμαράς, ο οποίος επέμενε να γίνουν εκλογές, ενώ και ο τελευταίος αγράμματος και αμόρφωτος Έλληνας, προέβλεπε το αποτέλεσμα.
Πώς ήταν δυνατόν να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα, εν μέσω τόσων συμφορών, οικονομικής εξαθλίωσης, ανεργίας και καταστροφής χιλιάδων επιχειρηματιών;
Οι εκλογές έπρεπε να αναβληθούν για χρονικό διάστημα που θα επέτρεπε την ομαλή πολιτική εξέλιξη.
Ο κατ΄ εξοχήν νικητής των εκλογών, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κίνημα του Καμμένου και του Μιχαλολιάκου, θεωρώ ότι ήταν περιστασιακά. Η δε συμπεριφορά τους χαρακτηρίζεται από ένα αλαζονικό τυχοδιωκτισμό και αριβισμό. Την επιτυχία τους, την θεωρώ εντελώς προσωρινή και εφήμερη.
Η συμπεριφορά του Τσίπρα δείχνει ότι διακατέχεται από έναν βοναπαρτισμό, που πιστεύει  ή μάλλον δείχνει ότι πιστεύει, ότι μπορεί να δώσει μάθημα προς όλη την Ευρώπη. Ότι δίνει το σύνθημα της αφύπνισης των λαών της Ευρώπης.
Απευθύνεται ως άλλος Βοναπάρτης προς τους ηγέτες της δύσης και τους απειλεί, ότι αν δεν δεχτούν τις δικές του πολιτικές αρχές, αν δηλαδή δεν καταργήσουν το Μνημόνιο, θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Και ενώ εκπροσωπεί μόνο το 16% του ελληνικού λαού, συμπεριφέρεται  ως ο αναμφισβήτητος πολιτικός ηγεμών της Ελλάδος. Μιλαει δε εξ΄ ονόματος όλων, όσοι επικρίνουν το Μνημόνιο, χωρίς να έχει εξουσιοδοτηθεί.
Η προπέτειά του, η ιταμότητα και η υπεροψία, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συμπεριφοράς του. Ζητάει από τους αρχηγούς των δύο κομμάτων, της Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΠΑΣΟΚ, να αποσύρουν τις υπογραφές τους. Γι’ αυτό έχει αρκετή δόση αναισχυντίας και υπεροψίας.
Τώρα όλοι συμπεριφέρονται κατά τρόπον που δείχνει, ότι τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία και το συμφέρον του κόμματός τους. Και ενώ το καράβι πνίγεται, αυτοί διαπληκτίζονται και διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάρει την πρώτη θέση.  Αλλά όταν βουλιάζει το καράβι, όλες οι θέσεις έχουν την ίδια τύχη. Οι αρχαίοι έλεγαν:
«των οικιών υμών πιπραμένων, υμείς άδεται».
Και ενώ η χώρα βυθίζεται και έχει περάσει το χείλος της αβύσσου, αυτοί διαγκωνίζονται, ποιος θα αποκτήσει τις περισσότερες πολιτικές ωφέλειες.
Σ’ αυτές τις στιγμές ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια , η ιταμότητα παραμερίζονται και στον ορίζοντα μένει μόνο το συμφέρον και η σωτηρία της χώρας.
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, όσοι παρασύρουν την χώρα σε ατραπούς επικίνδυνους, υφίστανται και την τιμωρία. Ο λαός όταν απειλείται από φάσμα πείνας και ανεργίας, δεν ελέγχει το θυμικό του. Και έχουμε πολλά παραδείγματα της πρόσφατης, αλλά και της παλαιότερης ιστορίας, π.χ. το φαινόμενο της Γαλλικής Επανάστασης, το φαινόμενο της Ρωσικής Επανάστασης, με τα γνωστά αποτελέσματα για την μοίρα των αυτοκρατόρων και των υπολοίπων.
Υπάρχει επίσης το πιο πρόσφατο φαινόμενο της τύχης του Μουσολίνι, του Τσαουσέσκου και άλλων.
Ο ελληνικός λαός, λίγο απέχει από αυτές τις εκρηκτικές καταστάσεις. Οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι  να συναποφασίσουν την σωτηρία της χώρας και όλοι μαζί να απαιτήσουν τις όποιες αλλαγές απ’ την Ευρώπη.
Αλλά με ετσιθελισμό, με ιταμότητα και με υπεροψία, δεν μπορούν να επιβάλλουν την θέλησή τους στους ισχυρούς της Ευρώπης. Και οι ισχυροί στην προκειμένη περίπτωση, είναι εκείνοι που μας δίνουν τα χρήματα. Είναι ανάγκη να τα βρουν, να συνεννοηθούν, να αλληλοϋποχωρήσουν. Ο κίνδυνος είναι κοινός. Οι περιστάσεις, δεν επιτρέπουν παρερμηνείες, ούτε λύσεις για φανταστικά προγράμματα με ουτοπιστικές θεωρίες. Η ιστορία και η σημερινή πραγματικότητα, δίνουν παράδειγμα πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση, αλλά και αν υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα χωρών που εφάρμοσαν τις θεωρίες Τσίπρα, Καμμένου κλπ. Η ουτοπία είναι η νόσος της πραγματικότητας και ο κακός δαίμων των πολιτικών.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ




Hμερομηνία δημοσίευσης: 05-09-12

Γράμματα Αναγνωστών  


Η βιβλιοθήκη  Λεονταρίου

Κύριε διευθυντά

    Η συνεργάτης σας Μαρία Κατσουνάκη, σε άρθρο της, προβάλλει το έργο της βιβλιοθήκης της Βέροιας. Και πράγματι είναι αξιοθαύμαστο το έργο που έχει γίνει στη βιβλιοθήκη της Βέροιας, η οποία είναι πυξίδα για όλες τις βιβλιοθήκες. Τα χρήματα, βέβαια, τα οποία δόθηκαν για τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη είναι δημόσια, δημοτικά ή χορηγίες. Υπάρχει, κ. διευθυντά, στο Λεοντάρι Βοιωτίας, βιβλιοθήκη η οποία ιδρύθηκε και συντηρείται από ιδιώτη, τον δρα Νικόλαο Κόλλια, διδάκτορα Ιστορίας και μέλος της Ελληνικής Επιτροπής Unesco.
Η βιβλιοθήκη διαθέτει 18.000 τόμους βιβλία και περιέχει όλη την κλασική και σύγχρονη ελληνική και ξένη λογοτεχνία, βιβλία γενικού προβληματισμού, φιλοσοφικά δοκίμια και πολλά άλλα.
Τα ιστορικά βιβλία εξαντλούν όλη την ελληνική βιβλιογραφία από τον Παπαρρηγόπουλο έως τις τελευταίες εκδόσεις, π.χ. την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής, την Ιστορία του Μαρκεζίνη, τη Σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης και τη μοναδική και περίφημη Πατρολογία του MIGNE, (160 τόμων).
Η βιβλιοθήκη είναι δανειστική δωρεάν και έχει πλήρες αναγνωστήριο, με επίπλωση εντελώς πρωτότυπη. Επίσης διαθέτει 7 Η/Υ με πρόσβαση στο Ίντερνετ, όπου κάθε μέρα συνωστίζονται μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου για να χρησιμοποιήσουν τους υπολογιστές.
 Η βιβλιοθήκη οργανώνει εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις και συζητήσεις. Την επισκέπτονται συχνά τα δημοτικά σχολεία των γύρω δημοτικών διαμερισμάτων και δανείζονται βιβλία. Εξυπηρετεί άμεσα 10.000 επισκέπτες και έμμεσα όλο τον νομό Βοιωτίας.
Στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης, που έγιναν στις 6 Δεκεμβρίου του 2009, παρέστησαν ο μητροπολίτης Βοστώνης και ο μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Ανεγνώστη δε και επιστολή του Μακαριοτάτου, ο οποίος δεν παρευρέθη για λόγους ανωτέρας βίας. Επίσης παρέστη πλήθος κόσμου και πολλές προσωπικότητες.
 Η βιβλιοθήκη Λεονταρίου του Δήμου Αλιάρτου - Θεσπιών είναι μη κερδοσκοπική εταιρεία με την επωνυμία «Αθηνά Γλαυκώπις».
Έχει όμως ανάγκη συμπαράστασης και προβολής. Οι οικονομικές δυνατότητες του ιδρυτού της εξαντλούνται.
Θα ήταν σημαντικό για τη βιβλιοθήκη, αν συνεργάτης σας, όπως η κ. Κατσουνάκη, μπορούσε να την επισκεφθεί για να αποκτήσει ιδίαν εικόνα για το έργο της και
εφόσον ζητηθεί οτιδήποτε για τη βιβλιοθήκη, μπορούμε να στείλουμε κάθε πληροφορία.
Παναγιώτης Γεωργίου  - Νομικός Σύμβουλος Βιβλιοθήκης


ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ





Κύριε Διευθυντά

Στην επιφυλλίδα της κυριακάτικης έκδοσης της Καθημερινής της 28ης Οκτωβρίου, ο κ. Γιανναράς με τον τίτλο «πώς κατακτάται η σοβαρότητα», γράφει πολλά και ποικίλα, με τον ιδιότυπο τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα.
Σε κάποιο σημείο αναφέρεται και στον Αρχιεπίσκοπο κατά τρόπο απαξιωτικό.
Δεν έχει σημασία  αν φίλος του δήθεν τα λέει αυτά, διότι αφού δεν διαφοροποιείται ο κ. Γιανναράς, σημαίνει ότι τα ασπάζεται  και τα πιστεύει και ο ίδιος.
Με την λεξιλαγνεία και το βερμπαλιστικό ναρκισσισμό που τον διακρίνει, παρασύρεται σε χαρακτηρισμούς ανόσιους και λανθασμένους.
Ισχυρίζεται (ο φίλος του), ότι δεν μπορεί να διακρίνει ο Ιερώνυμος την διαφορά μεταξύ εκκλησίας και θρησκείας και αρκείται σε αγαθοεργίες, οργανώνει συσσίτια, προπαγανδίζει την λυσιτελή φιλαλληλία, σαν να πρόκειται περί έργων ασημάντων και μη εχόντων άμεση σχέση με την εκκλησία.
Το ίδιο λάθος έκανε και ο Μέγας Βασίλειος όταν δημιουργούσε την «Βασιλειάδα», κατά την θεωρία του κ. Γιανναρά.
Ο κ. Γιανναράς αποδεικνύεται ότι γνωρίζει πολύ λίγο τον Αρχιεπίσκοπο, εκτός αν άλλα κίνητρα του υπαγορεύουν εκείνα τα οποία γράφει. Διότι αν υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει σε βάθος και ουσιαστικά, το νόημα και το σκοπό της εκκλησίας και τα βιώνει αντίστοιχα, είναι ο Ιερώνυμος.
Παρά τα διαβάσματα των επιφυλλίδων του κ. Γιανναρά, δεν έχω αντιλειφτεί τί εννοεί ο κ. Γιανναράς με τις λέξεις ορθοδοξία και εκκλησία.
Τίποτα το συγκεκριμένο δεν περιέχει ο όρος εκκλησία στα γραφόμενά του. Η έννοια της εκκλησίας κατά τον κ. Γιανναρά, προσδιορίζεται  από ολίγον Αγιοριτισμό, ολίγον Παπαδιαμαντισμό,  ολίγη  κοσμικότητα, παραδοσιαρχία, πολλές αοριστολογίες και μεγάλη δόση ουτοπισμού.
Ισχυρίζομαι ότι λείπει η αντίληψη του πραγματικού, του ρεαλισμού  και της φιλαλληλίας.
Όλα χάνονται στην ωραιολογία. Οι λέξεις επιλέγονται για εντυπωσιασμό και όχι για  την προσέγγιση  της αλήθειας.
Αλλά γενικότερα ο κ. Γιανναράς εκφράζει ένα καθολικό αρνητισμό. Η ολιστική αντίληψη  περί διαφθοράς του κ. Γιανναρά, ουσιαστικά την αμνηστεύει, αφού όλοι είναι διεφθαρμένοι. Τίποτα δεν είναι δυνατόν να βελτιωθεί. Τότε ματαιοπονούμε.
Η διαφθορά καταπολεμιέται με συγκεκριμένο και μεθοδικό τρόπο και όχι με αοριστολογικά  και νεφελώδη ιδεολογήματα.
Γράφει ο κ. Γιανναράς «ότι η εκκλησία είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση και ότι η πραγμάτωση της εκκλησίας είναι γιορτή και αγάπη. Άθλημα ελευθερίας, ‘’ περισσόν ζωής’’».
Αν εκκλησία είναι γιορτή, τί είναι γιορτή αν δεν είναι η μυστηριακή ζωή, αν δεν είναι η ψώμισις των πεινασμένων, αν δεν είναι η φροντίδα των γερόντων, η απεξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά η δημιουργία κατασκηνώσεων για τους νέους, η προστασία και η βοήθεια της μοναστηριακής ζωής;
Τότε τι είναι το ‘’περισσόν ζωής’’;
Μήπως οι βαρύγδουποι κενολόγοι ορισμοί, με ακατανόητες αοριστολογίες;
Τον αδικείτε συνειδητά τολμώ να πω τον Αρχιεπίσκοπο κ. Γιανναρά.
Τον αδικείτε και όχι μόνο! Του αποδίδετε ανεπάρκεια, ελλειμματικότητα και τον χαρακτηρίζετε κατώτερο των περιστάσεων.
Θα μπορούσατε με τις ικανότητες που έχετε να βοηθήσετε τον Αρχιεπίσκοπο. Η εκκλησία απέκτησε έναν ηγέτη, που όχι μόνο την έχει αγαπήσει, αλλά έχει όλες τις δυνατότητες να την βοηθήσει. Και χρειάζεται βοήθεια από ανθρώπους που μπορούν να τον βοηθήσουν, όπως εσείς. Και με τις ικανότητες που έχετε, μπορείτε να βοηθήσετε όχι μόνο την εκκλησία, αλλά και την χώρα.
Γιατί όλα αυτά που ο Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί να πραγματώσει και πραγματώνει, συνιστούν την ουσία της εκκλησίας και την ουσία της ορθοδοξίας.
Επίσης ο κ. Γιανναράς αναφέρεται και στην ουσία της σοβαρότητας και ισχυρίζεται ότι η σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικό ή συμπτωματικό γνώρισμα και κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού», παπανδρεϊκά μεθοδευμένου.
Η σοβαρότητα είναι καθαρά ατομικό ιδίωμα, καθαρά ατομικό χαρακτηριστικό και μάλιστα έμφυτο.
Η σοβαρότητα δεν χάνεται κ. Γιανναρά, γιατί είναι έμφυτη και πηγάζει από τις βαθύτερες δομές του προσώπου.
Μόνο το προσωπείο της σοβαρότητας χάνεται, διότι τότε δεν είναι ήθος, είναι ύφος. Φαίνεται ότι αυτή την σοβαρότητα έχετε υπ’όψιν σας κ. Γιανναρά.
Είναι γεγονός ότι οι βαθύτερες δομές του προσώπου, το βαθύτερο περιεχόμενο του ψυχισμού, είναι αδύνατο να το προσδιορίσουμε με ακρίβεια. Μόνο ο συμπεριφορισμός μας βοηθάει να το προσεγγίσουμε.
Για μας τους απλούς ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ιερώνυμος, η εσωτερικότητα, η πνευματικότητα, η μυστηριακή ζωή, η ‘’κατά Παύλον αγάπη’’ και απροσδιόριστοι μυστικοί δίαυλοι μας οδηγούν στο Θείον.
Ο Ιερώνυμος σήμερα εκφράζει κατά τον καλύτερο τρόπο την εκκλησία. Και όχι μόνο είναι αντάξιος των περιστάσεων, αλλά πιστεύω ότι είναι εκλογή Θείας Πρόνοιας
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το άρθρο του κ. Γιανναρά όμως δεν είναι της παρούσης.
Ο κ. Γιανναράς είναι άτομο με σπάνιες ικανότητες. Θα μπορούσε πολλαπλά να βοηθήσει την εκκλησία και την κοινωνία.



                                                                  Με τιμή
                                                       Νικόλαος  Κόλλιας